Adolf

Ik ben een trouw lezer van de familieberichten in mijn dagblad. Familieberichten is eigenlijk een eufemisme voor overlijdensadvertenties. Ik verbaas me vaak over de teksten die als kop bij zo’n bericht geplaatst worden. Een bijbelcitaat of een sleetse versregel. En als het er niet bij staat reken ik uit hoe oude de overledene is geworden. Veel van de doden sterven ver in de 80, 90. Abonnees van mijn krant blijken oud te worden. Een reden op het abonnement niet op te zeggen.
Vandaag lees ik het overlijdensbericht van een mij verder onbekend iemand. Hij is in 1941 geboren. Zijn roepnaam is Ad. Stevige naam waar op zich niets mis mee is. Maar zijn doopnaam, in ieder geval de naam waar hij bij de burgerlijke stand staat ingeschreven luidt Adolf. Een op de een of andere en eigenlijk maar op een manier wat besmette voornaam. Ik vraag me af wie er midden in de oorlog zijn kind Adolf noemt. In 1941 zijn dat 69 ouderparen. Toch zullen dat niet altijd aanhangers van de NSB zijn geweest, want het is tenslotte een eeuwenoude naam die ‘edele wolf’ betekent en wie weet hoe lang al in de familie voorkomt. In 2014 wonen er in Nederland 1641 Adolfen. Maar ook, ommaar wat, maar niet geheel toevallig, te noemen 115 Franco’s, 195 Benito’s, 19 Fidels, 116 Vladimirs en 1178 Donalds. Kan me niet voorstellen dat die allemaal vernoemd zijn naar hun min of meer beruchte naamgenoten.
Ik heet gewoon Jan. Daar zijn er 186731 van in ons land. Maar ik kan niet garanderen dat die allemaal van onbesproken gedrag zijn. Nu kan ik niet zo gauw een staatshoofd met die naam bedenken waar een smetje aan kleeft, maar er zullen vast Jannen zijn die je nu niet direct tot je vriendenkring zou willen rekenen. Maar wat dan nog. Shakespeare dichtte al: “What’s in a name? That which we call a rose. By any other name would smell as sweet“. Zou de wereld beter af geweest zijn met een Jan Hitler, Jan Franco, Jan Mussolini, Jan Castro, Jan Poetin of Jan Trump? Laat staan Jan Roos. De ene Jan is de andere niet.