Afloop

Terwijl ik dit schrijf staat op de achtergrond de tv aan. Zo volg ik het snowboarden. Hoor hoe Nicolien Sauerbreij het niet haalt verder te komen naar de volgende ronde. Vijfhonderdste seconde komt zij tekort. Weg titelkansen. De tv-commentator had haar nog wel zo mooi aangekondigd: “Hier staat een ridder in de orde van de Nederlandse leeuw aan de start.” Maar dat mocht niet baten, ook niet de 0,3 seconde voorsprong die zij uit haar eerste run meebracht.
Ik ben geen wintersporter. Ik kan niet schaatsen en ben nog nooit op wintersportvakantie geweest. Zal er ook wel nooit meer van komen. Maar ik volg het wel een beetje op tv. Niet dat ik er mijn dagprogramma op afstem, maar als ik, soms bij toeval, er langs zap blijf ik bij een wedstrijd in het een of ander altijd hangen. Die vreemde eigenschap heb ik niet alleen tijdens de winterspelen, maar bij elke sport. Ik wil altijd weten hoe het afloopt. Val ik bij een snookerwedstrijd midden in een frame, dan kost het mij moeite niet te blijven hangen tot het eind ervan. Maar dat heb ik ook als ik bij een quiz halverwege via het zappen binnenkom. Ook dan wil ik weten hoe het afloopt. Ik ben niet benieuwd naar wie de winnaar is, wie de verliezer, maar naar de afloop. Ik kies geen partij. Hoe saai een sport ook is, ik wil weten wat de uitslag wordt. Maakt niet uit of het curling, bowls, darten of de 10.000 meter lange baan schaatsen is. Ik kijk omdat ik wil weten hoe het afloopt.
Waar die vreemde gewoonte vandaan komt? Misschien is het wel een aangeboren nieuwsgierigheid naar het willen weten hoe het afloopt, hoe alles afloopt. Misschien is het ook wel het bevredigen van dat verlangen in afwachting van die ene afloop waarbij je niet weet of je uiteindelijk de verliezer of de winnaar bent.
Vanmiddag is er weer damesschaatsen. Benieuwd hoe dat afloopt.