Afscheid

Twee weken geleden was Gade naar een meerdaags congres in Rotterdam. Dat klinkt dramatischer dan Gade was een nachtje weg. Ik weet niet meer hoe we afscheid hebben genomen.  Waarschijnlijk met gewoon: “Vermaak je daar.” En zoals altijd als Gade wat langer weg is, maar dat is maar zelden, zal ik wel gevraagd hebben: “Breng je een souvenirtje  voor me mee.” Want dat hoort een beetje bij het ritueel. Er zal vast een onderbewuste laag onder die ogenschijnlijk zo gemakkelijk gestelde vraag liggen. Zo iets van denk ook nog een beetje aan mij als je daar bent, want als je een cadeautje voor mij daar uitzoekt  ben ik even heel nadrukkelijk in je gedachten. Een mens,  en ik zeker, is toch op zoek naar bevestiging. En ik weet van mezelf dat ik daar nog al eens nadrukkelijk om kan vragen. Maar nu heb ik me zelf wel weer voldoende op de ontleedtafel gelegd.
Toen Gade weer thuis kwam na nog geen 36 uur weg geweest te zijn, had ze inderdaad een klein cadeautje voor mij meegebracht. Nee, geen miniatuur Erasmusbruggetje voor mijn verzameling die onder meer bestaat uit kleine replica’s van de Sacre Coeur, Manneke Pis, de Eiffeltoren, het stadhuis van Siena, de Golden Gatebrug, het standbeeld van Tsaar Peter de Grote in St. Petersburg en meer van dat gedoe. Nee, wat zij meebracht was een klein boekje met dierenverhalen over afscheid van Toon Tellegen . Drieënzestig pagina’s, negentien korte verhaaltjes over de eekhoorn en de mier. De mier die eigenlijk steeds weg wil en de eekhoorn die geen afscheid kan nemen en bang is, heel bang om alleen gelaten te worden. En als de mier in een van de verhaaltjes dan toch eens echt vertrekt, vrezen ze dat ze elkaar niet alleen zullen missen, maar ook vergeten. De eekhoorn ervaart wat missen is en zelfs het denken aan beukennotenmoes kan dat missen niet  doen verdwijnen. De mier komt moe en bezweet weer terug. Hij heeft de eekhoorn ook gemist. En ze zijn elkaar niet vergeten.
Het boekje heet “Maar niet uit het hart”. “Voor als ik weer eens uit het oog ben…”, schreef Gade er voorin.