Jongensknie

Als ik ver in mijn herinnering terug ga, een overigens geliefde bezigheid, heb ik als kind heel vaak kapotte knieën. Schaafplekken van het weer eens vallen. Dat deed ik geregeld bij het buitenspelen. Motorisch was ik waarschijnlijk niet de handigste. Buitenspelen is ook iets wat toen nog gebeurde. Nu las ik in de krant dat buitenspelen weer bijna geleerd moet worden. De kinderen van nu zitten te veel binnen. Teveel computerspelen, te weinig buitenspelen.
Om de een of andere reden noem ik die kapotte knieën jongensknieën. Knieën met een schaafwond, waar dan van die heerlijke korstjes op kwamen die je er weer fijn af kunt krabben. Sommige van die korstjes laten gemakkelijk los en tonen dan weer een spiksplinternieuw stukje huid. Andere korstjes zaten nog te vast en begonnen na het afkrabben weer opnieuw te bloeden. Zo kon je een jongensknie lang in standhouden. Dat korstjeskrabben was ook een kleine daad van verzet tegen je moeder die je nog zo op je hart had gedrukt om dat niet te doen. Hoe uitnodigend het jeukerige gevoel ook was en hoe onuitsprekelijk het genot als zo’n geronnen bloedkorstje los kwam.
Waarom jongensknieën? Omdat ik bij meisjesknieën weer gans ander associaties had en in de tijd dat ik opgroeide jongens stoer waren en ferm en knaap. En daar hoorde verwondingen bij. Dat stoer en ferm zijn ging aan mij voorbij. Ik had geen schaafplekken om die reden, maar vooral als gevolg van wat onhandigheid.
Van Dale kent jongensknie niet als apart lemma. Wel jongenshoofd of -kop. Maar ook meisjesknie is hem onbekend.
Hoe kom ik bij deze beschouwing over de jongensknie? Ik had onlangs onbedwingbare jeuk op mijn scheenbeen. Zonder te kijken stroopte ik mijn broekspijp op en begon te krabben. Lekker krabben. Toen ik veel later mijn been eens bekeek zag ik dat ik mij tot bloedens toe gekrabd had als een heuse automutulant. Op mijn scheenbeen prijken nu een aantal fraaie korsten. Scheenbeen, niet op mijn knie, want voor een jongensknie ben ik veel te oud geworden.