Antibiotica

Amoxicilline/Clavulaanzuur Aurobindo, dat is de welluidende naam van de 20 filmomhulde tabletten die mijn huisarts mij vanmiddag heeft voorgeschreven. Ik werd vanochtend wakker  met een kleine ontsteking op een niet nader te noemen plaats. Zo iest waarvan je denkt dat het vanzelf wel zal overgaan, wat uiteindelijk als je er niets aan doet natuurlijk ook zo is. Alles gaat ooit voor goed over. Dat doet mij denken aan een brandweercommandant die altijd met enige overtuiging  meldde dat zijn dienst hoe dan ook een 100 % successcore haalde: “De brand gaat altijd uit!” Gade en ik willen niet zo lang wachten en maken een afspraak bij de huisarts. We kunnen in haar drukke schema nog net bijgeschoven worden en zij nodigt mij uit op de behandeltafel te gaan liggen. Omstandig bekijkt zij de aangedane plek en tekent op mijn blote huid de omvang van de ontsteking met de boodschap dat ik goed in de gaten moet houden of de ontstoken plek zich uitbreidt. Omdat te kunnen die zou ik een slangenmens moeten zijn, iets wat zeker sinds de heer Parkinson mijn levensgezel is ver bezijden de waarheid is. Het is duidelijk dat Gade er een taakje bij heeft.
De dokter schrijft een receptje uit voor de nodige antibiotica. De komende zeven dagen zal ik drie keer daags een pil extra moeten slikken (Kuur afmaken). Dat brengt mijn dagelijkse aantal pillen op 24. Vierentwintig pillen in allerlei soorten, kleuren en maten. Vierentwintig pillen die stuk voor stuk allemaal een keur aan bijwerkingen mogelijk meebrengen. Van tijd tot tijd geeft dat mij het idee dat ik vooral besta uit een een keur aan bijwerkingen die elkaar in evenwicht houden en de ingewikkelde machinerie die ik ben van de nodige brandstof voorzien en aan de gang houden.
Over een week wil de dokter weer even zien hoe het ervoor staat. Mocht Gade eerder een te forse ontstekingsgroei waarnemen dan moeten we uiteraard aan de bel trekken. Ik slik de eerste van de 20 antibioticapillen. Begin van de genezing?