Appie

Gade en ik hebben afgelopen koopzondag zijn naam meer dan waar gemaakt. Op naar de stad. Inkopen doen of beter gezegd kleren kopen. Ik vond, en Gade nog meer, dat ik toe was aan een nieuw colbertje. Dus op weg naar mijn vaste kledingleverancier sinds jaar en dag. Onderweg zeg ik tegen Gade dat ik hoop dat de charmante  eigenaresse van deze mooie zaak er ook is. Geeft altijd net iets extra’s aan het bezoek. Het lijkt wel alsof ze op ons heeft staan wachten. In een stralende outfit en met dito glimlach begroet ze ons. Een outfit waarvan ik later tegen Gade zeg dat dat geel haar fantastisch stond, maar waarvan Gade beweert dat het groen is. Met “Alle mannen zijn kleurenblind” probeert ze haar gelijk te halen. Ik blijf erbij dat het geel was.
De eigenaresse introduceert ons bij een verkoper die wij nog niet kenden. Hij stelt zich voor als  ‘Appie’. Nu verwacht je in zo’n zaak eerder een verkoper die Albert heet en dat dan op zijn Frans uitgesproken, maar nee Appie heet gewoon Appie. Maar Appie weet wel van wanten. Zijn achtergrond als afgestudeerde aan de hogere hotelschool verraadt zich in zijn geweldige klantgerichtheid. Bij Appie voel je je geen klant, maar een gast. Met natuurlijke charme  legt hij Gade en mij tientallen stalen voor, zowel van de stof als van de voering. Voeringsstoffen van heel frivool tot zeer klassiek. Ik mag zelfs de knopen uitzoeken, maar dat laat ik graag aan Appie over die meer gevoel daarvoor heeft dan ik, die louter  de functionaliteit van een knoop bekijkt en daar is niet veel op af te dingen. Appie adviseert een kleur waar ik blindelings mee akkoord ga.
Het hele koopproces wordt genoeglijk begeleid door twee kopjes cappuccino, een petit-fourtje en een plezierige conversatie met de eigenaresse. En passant koop ik een spijkerbroek en perst Appie mijn jasje ook nog even. Zoveel service maakt het kopen van kleren tot een feestje. Donderdag kan ik mijn nieuwe spijkerbroek ophalen, over vier weken is mijn colbertje klaar. Wie weet is de eigenaresse er dan ook weer…