Aquarium

Ik heb in het aquarium van Artis gegeten. Het is niet zo dat ik daarvoor lang geoefend heb om mijn adem in te kunnen  houden, zoals mijn gastheer waar ik na het diner logeer, veronderstelt. Voor de gelegenheid was een van de zalen omgetoverd in een restaurant en diende de diverse aquaria als een exotische wandbekleding.
Gade was uitgenodigd voor dit diner dat aansloot op de vergadering van een college waar zij deel van uitmaakt en dat de goede gewoonte heeft om na de decembervergadering in een bijzondere ambiance te dineren. De partners van de college leden zijn hierbij ook uitgenodigd. Uiteraard zijn zij niet bij de vergadering, maar worden toch ook op tijd verwacht voor een partnerprogramma. De acht partners worden bij de ingang van Artis opgewacht door een medewerkster van het instituut. Nu denk ik bij een partnerprogramma altijd aan een aantal dames die op plezierige wijze bezig gehouden moeten worden terwijl hun partners serieus aan het vergaderen of congresseren zijn. Opvallend is dat het groepje partners uitsluitend uit heren bestaat. Ik moet mijn beeld van de populatie vaneen partnerprogramma nadrukkelijk bijstellen. Wij worden begeleid naar het planetarium. Artis blijkt zo veel meer dan een dierentuin te zijn. Ons kleine gezelschap maakt aan de hand van een ruimtegids in het planetarium een reis tot ver voorbij het voor ons zichtbare heelal. Melkwegstelsels schieten langs ons heen. Licht dat al vele miljoenen jaren van inmiddels uitgedoofde sterren onderweg is snelt naar ons toe. Ik probeer het niet eens te begrijpen, ik geloof het wel. Na drie kwartier komen we weer terug op aarde. De vergadering is ook afgelopen. Partners en vergaderaars voegen zich weer samen. Door een donker en druilerig Artis begeeft het gezelschap zich van het planetarium naar het aquarium. De tocht wordt begeleid door niet te traceren geluiden van dieren die zich lijken af te vragen wat zo’n gezelschap zo laat nog in de dieren tuin doet.
Het gezelschap schuift aan en  amuseert zich.De vissen in de aquaria lijken meewarig te kijken naar hun door de obers uitgeserveerde soortgenoten, zich nauwelijks bewust van de eindigheid van het bestaan.