Armoede

We hadden het thuis niet breed. Ik weet niet of we ook echt arm waren. Als kind hou je je daar niet zo mee bezig. Ik herinner me natuurlijk wel de lichte schaamte voor mijn wollig aanvoelende zwembroek met stopgaatjes en uitlubberend elastiek, die hoe natter hoe zwaarder werd en steeds opgetrokken moest worden. Maar ik legde geen direct verband met geldgebrek. Het kon ook best zo zijn dat mijn vader en moeder daar geen geld voor over wilden hebben. Wat was een zwembroek nou helemaal?
Eten was er altijd genoeg op tafel, al moesten we het op vrijdag vaak doen met een gebakken ei met aardappelpuree. Het eigeel kon je mooi mengen met de puree en het was een kwestie van weinig kauwen en veel slikken. Het smaakte heerlijk. Dat vis voor die vrijdagen te duur was, kwam niet in mij op. En van tijd tot tijd waren er toch ook  sinaasappels, die in die tijd nog met wat suiker werden gegeten omdat ze anders te zuur waren. Zomerherinneringen hebben voor mij altijd de overdadige rijke geur van aardbeien, veel aardbeien om zich heen hangen. Een tegenhanger?
Mijn ouders waren zuinig. Moesten dat wel zijn. Als éénverdienende bakkersknecht was het loon karig. Op vakantie gingen we niet. Dat was niet alleen vanwege het geld, zo erg was het niet, maar vakantie zat gewoonweg niet in het systeem van mijn vader en moeder. Zelf waren ze als kind nooit op vakantie geweest. Mijn vaders kindertijd speelde zich aan het eind van de 19e eeuw af, mijn moeder ging op haar 12e werken in de huishouding. Dan was er geen plaats voor vakantie.
In mijn studietijd kreeg ik een beurs. Mijn moeder beheerde die. Toen ik afstudeerde overhandigde ze mij trots een spaarbankboekje van de Rijkspostspaarbank. Met daarop een bedrag van ruim ƒ 5.000,-(€2.269,-). Een kapitaal in 1968. Ik kocht daar een paar jaar later mijn eerste auto van en hield nog geld over. Armoede heb ik nooit gekend.
Vandaag is niet alleen zoonlief jarig. De VN riep in 1993 deze dag ook uit tot Internationale Dag ter Eliminatie van de Armoede. Vandaar.