Attractie

Dit stukje had eigenlijk gisteren, 14 juli, geschreven moeten worden. Stof genoeg, maar de heren Federer en Djokovic besloten er samen de langste Wimbledonfinale ooit van te maken. Ik volgde die van de eerste tot de laatste minuut en toen schoot het blog erbij in. En natuurlijk had ik nu dan gewag kunnen maken van mijn gevoelens gedurende die vele uren toptennis en had ik het kunnen hebben over mijn eigen tenniscarrière die eigenlijk gestopt is voordat die goed en wel begonnen was. Dus verder geen tennis meer in dit verhaaltje.
Wel wil ik verhalen over het grote familiefeest, waar Gade en ik afgelopen zaterdag bij mochten zijn. Mijn schoonzus en haar partner hadden samen genoeg redenen om een groot feest te organiseren, waarvoor zij alle familie van haar en van zijn kant bij uitnodigden. Broers en zussen en hun partners en kinderen. Zo werd het een grote verzameling van mensen die broer of zus, oom of tante, neef of nicht waren. Gade en ik  waren van de super koude kant, maar ik bleef, scheiding of niet, gewoon toch bij die warme familie horen. Even nog was er de vraag of het feest wel door zou gaan, want de helft van de aanwezigen had een paar dagen daarvoor afscheid genomen van een meer dan dierbaar familielid. De gastvrouw memoreerde dat ook nog op bewonderenswaardige wijze. Het werd een warm familiefeest met een sterk reüniekarakter. Als locatie was voor Apenheul gekozen, een attractie op zich, waar het gezelschap al dan niet onder leiding van een gids kon gaan ronddwalen. Uiteraard na de koffie met gebak en voor het uitgebreide buffet.
Mijn mini-scootmobieltje kwam mij zeer te stade en het bleek ook nog een bijkomende attractie te zijn voor een stel van de kinderen die ik een rondritje er op liet maken. Zelf kan ik ook op kinderlijke wijze genieten van het rijden op dat voertuigje onder het motto te dikke man op te klein mobieltje. Waarlijk een attractie! Ook de Apenheulse bevolking was zeer in het wagentje geïnteresseerd.