Beer

Over een paar uur komen de baasjes van Beer weer thuis. Beer is 32 kilo labradoedel en heeft het hele paasweekend bij ons gelogeerd. Zijn vrouwtjes hadden een lang weekend een huisje gehuurd om er samen met wat vriendinnen even uit te zijn, maar in dat vakantiehuisje was geen plaats voor Beer. Te veel Beer voor een klein huisje. Of Beer dan drie nachtjes bij ons kon logeren. Gade vond dat dat wel kon en zij was het die voor de drie daagse wandelingen Beers begeleidster moest zijn. Zij wandelde vaker met Beer. Ik niet. Ik wandel niet meer. Niet met Beer en ook niet zonder Beer. Het is ook duidelijk dat Beer dat niet van mij verwacht. Dat is anders bij Gade. Dat zijn echt wandelmaatjes al moet je de wispelturigheid van Beer niet onderschatten. Beer laat duidelijk merken of hij in is voor een groot of klein rondjes en ik heb begrepen dat als Beer geen zin heeft in een groot rondje hij dat ook zeer duidelijk maakt. Als Beer niet wil wandelen dan wordt er ook niet gewandeld. Beer heeft geen woorden nodig om dat duidelijk te maken. Probeer maar eens zoveel kilo hond van zijn plaats te krijgen. Met wat list en bedrog in de vorm van een balletje is hij te verwurmen. Overigens is Beer een zeer gezeglijke hond. Maar ik ben  desondanks er deze dagen weer in bevestigd dat ik meer een katten- dan een hondenmens ben. Mijn al vaker besproken kat Harrie heeft een autonomer gedrag dan de brave Beer. Harrie gaat zijn eigenwijze gang en baalt als een stekker van Beers aanwezigheid. Normaliter beschouwt Harrie alle drie verdiepingen van ons huis als zijn territoir, maar als Beer binnen is, blijft Harrie het liefst uit zijn buurt, zo ver mogelijk van hem vandaan. Alsof ze van elkaars bestaan onder een dak geen weet willen hebben.
De nachten bracht Harrie op het voeteneind van ons bed door. Beer sliep in de keuken. Af en toe klonken er een paar blaffen. Spannende droom waarschijnlijk. Harrie kijkt niet op of om en gaat verder met waar hij heel goed in is. Net als Beer. Slapen.