Bef

Als ik mensen trouw laat ik hen vaak de keuze of ik dat doe in pak of in toga. Tenminste bij de duurdere huwelijken in het stadhuis. De wat goedkopere huwelijken in een klein zaaltje in het stadskanoor hebben die keuze niet. Daar treed ik in een keurig pak op. Niks geen toga. God heeft de standen niet voor niets gewild, dus verschil moet er zijn. Al meer dan 20 jaar ben ik gehecht aan mijn togaatje, een polyester geval waarin het warm toeven is, te meer daar het klimaat in de trouwzaal nauwelijks te beheersen lijkt.
Gisteren werd ik weer eens uitgebreid geconfronteerd met een togakeuzekwestie. Niet of ik wel of niet mijn toga zou dragen, nee het ging om de aankleding van een babs-voor-een-dag. Een babs is een buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. In Nijmegen is het mogelijk om gebruik te maken van een eigen ambtenaar, een familielid, een kennis, die voor één dag wordt benoemd. Zo’n vrije-tijds-babs wordt standaard begeleid door een ‘echte’ babs, die in de gaten moet houden of alle wettelijke formaliteiten wel op de juiste wijze vervuld worden. Binnenkort begeleid ik zo’n hobby-babs. Hij heeft al menig huwelijk voltrokken toen hij daartoe vanuit een  vorige functie gerechtigd was. Hij weet dus van de hoed en de rand, daar hoef ik hem nets meer over uit te leggen. Maar het aanstaande bruidspaar heeft gevraagd of hij zich in een toga wil hullen. De klant is koning en zo hebben wij afgespoken in de togakamer in het stadhuis. Daar hangt een keur aan toga’s, keus te over. Al wordt die wel beperkt door de lengte van de tijdelijke babs. Hij is 15 cenimeter langer dan ik, dus mijn toga biedt geen soelaas. Maar we vinden een fraai groen exemplaar, dat voor hem op maat gemaakt lijkt. Maar dan komt de levensvraag met of zonder bef. Als hij een bef voordoet ziet dat er uit als een lullig slabbertje, dat afbreuk doet aan de statige waardigheid van een rijzge gestalte in toga. Geen bef. We zijn het eens. Een net overhemd met een stropdas die erbij kleurt. Het zal een keurige huwelijkssluiting worden.