Beroepskeuze

De wereld is een dorp geworden. Een gemeenplaats van jewelste. Hier in ons ogenschijnlijk van jan en alleman verlaten plekje waar het geluid van stilte wordt geaccentueerd door het miauwen van de buizerds zijn we toch verbonden met de rest van de wereld. In het huisje is tv en wifi. Nederlandse zenders zijn te ontvangen en via de computer en de i-phone regelen we nog een aantal op het oog niet uitstelbare zaken. De vakanties waar je echt van de wereld weg was, waar je in de loop van de dag genoeg muntjes verzamelde om in een telefooncel met het thuisfront te bellen, waar in het vakantiehuisje als er al een tv was alleen via de antenne één Franse zender te krijgen was, waar je om 8 uur naar keek voor het weerbericht, die vakanties lijken een eeuwigheid geleden.
Natuurlijk weet ik ook wel dat ik de tv niet hoef aan te zetten en kan ik mijn laptopje thuis laten, maar ik doe het niet. Ik wil met de wereld verbonden blijven. En hogerhand doet er aan mee. Zij voerden de euro in, waardoor ik geen franken meer hoef te kopen, al staat er om menig Franse kassabon nog wel hoeveel francs in een euro gaan.
Nu de wereld toch een dorp is waar je de Nederlandse tv bijna overal kunt kijken, zag ik gisteren het programma ‘Kijken in de ziel’, waarin Coen Verbraak met rechters over hun vak praat. Gisteravond ging het over de twijfel. En toen ik die rechters in hun ziel keek, wist ik zeker dat ik nooit een goede rechter geweest zou zijn. Ik zou door twijfel en relativering bevangen blijven. De absolute waarheid moet je van mij niet eisen, al denk ik hem wel in pacht te hebben. En rechters spreken die ook nog uit, zonder twijfel.
Ja, op vakantie met al tien pensioen jaren achter de rug kom ik tot de geruststellende gedachte dat ik destijds terecht nooit de geringste aanvechting heb gevoeld rechter te worden. Gemeente-ambtenaar, dat leek me wel wat, maar rechter, nee nooit aan gedacht.