Bestand

Ik heb zo rond de 250 vrienden. Facebookvrienden. Daar zijn, eerlijk is eerlijk, een heleboel niet echte vrienden bij. Want wie heeft er nou 250 echte vrienden? Er zijn een heleboel kennissen bij of bekenden  of contacten. Maar vrienden is een te groot woord. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat kennissen of bekenden of contacten niet aardig zouden kunnen zijn. Helemaal niet. Integendeel. En dan is er nog een categorie die buiten de genoemde groepen valt. De familieleden. Dat gaat van echtgenote tot kinderen, neefjes en nichtjes en achterneven en -nichten. Ik heb geen ooms en tantes in mijn bestand. Die zijn inmiddels allemaal uitgestorven.
Ik gebruik Facebook dagelijks. Dat is mijn nieuwsgierige aard. Al word ik wel moe van die berichtjes als : “Fijn. Weekend begonnen. Nu eerst een wijntje. Zin an.” Ook ben ik niet echt geïnteresseerd in wat mensen in de supermarkt gekocht hebben. En waar ik helemaal niet op zit te wachten zijn de berichten dat iemand heeft gereageerd op iemand waar ik ook op gereageerd heb. Die functie zul je vast wel  kunnen uitzetten, maar hoe? Want ik hoef niet te weten dat als ik Corrie heb gefeliciteerd met haar nieuwe baan Diederik en Lieke en Anneke dat ook hebben gedaan.
Ik zet elke dag wel op Facebook dat mijn nieuwe blog af is. Dat wordt dan een paar honderd keer per week bezocht.
Gistermiddag heb ik voor het eerst een foto via mijn mobiel op Facebook gezet. Een huiselijk plaatje van onze kat lekker voor het houtkacheltje liggend. Tot mijn verrassing wordt dat niemendalletje binnen de kortste keren door achttien mensen leuk gevonden of van commentaar voorzien.
Soms denk ik maar eens een koude sanering in mijn vriendenbestand door te voeren. Ik heb ooit zelfs de grens op 200 ‘vrienden’ gelegd en als er een nieuwe bijkwam moest er een bestaande af. Maar dat werkte toch ook niet echt en als ik nu mijn bestand doorblader en van tijd tot tijd denk dat iemand er wel af kan besluit ik hem of haar toch te laten staan. Want och,  ze komen lang niet allemaal op de koffie, laat staan dat ze blijven mee-eten.