Betuwe

Dit wordt een verhaaltje over de kleine genoegens des levens. Van die onbeduidende dingen die het bestaan larderen en zorgen voor een glimlach rond de lippen. Het is een van de vele voordelen van het gepensioneerd bestaan, waarin niet zo veel meer moet, niet alles meer hoeft en je agenda nog genoeg ruimte laat om te ontspannen en bezig te gaan met zaken die je zelf voor het kiezen hebt. Soms bestaat dat genoegen gewoonweg uit niets doen. Wat mijmerend voor je uit staren. De andere keer is het wat actiever en neem je de tijd om het artikel uit de zaterdagse bijlage van je krant helemaal uit te lezen en iets lange te doen over het oplossen van de dagelijks kruiswoordpuzzel. Een van de andere genoegens bestaat er voor mij uit mijn fiets te pakken en een rondje te gaan fietsen. Niet te ver en niet te snel. Ik heb een paar vaste rondjes met lichte variatie. Een rondje is eigenlijk geen rondje, maar op en neer naar het dijkcafé Oortjeshekken. Als men mij zou vragen wat een van de mooiste plekjes in ons land is dan zou ik ongetwijfeld de Ooijpolder noemen en het uitzicht op de grote rivier. Een ander bescheiden rondje leidt mij door een deel van de Betuwe. De Waalbrug over, richting Lent en dan rechtsaf het dorp in en over het nieuwe fietspad naar het noorden en dan  rechtsaf naar Ressen of linksaf naar Oosterhout. Telkens weer verrast het mij dat je een paar pedaaltrappen ver in een ander landschap rijdt. De stad laat je achter je, zijn laatste nieuwbouwwijken lossen op in een omgeving vol fruitbomen. Het verre gezoem van de snelweg stoort nauwelijks. Het leven lijkt stil te staan. En in mijn hoofd zing ik van de Betuwe, die eens weer in bloei zal staan. Ik rijd weer stadswaarts, bewonder de immense werkzaamheden rond de verlegging van de rivier en fiets naar huis. Ik heb mijn broodnodige beweging weer gehad, genoten van mijn fietstochtje en bedenk me dat een mens maar weinig nodig heeft om tevreden te zijn en soms zelfs gelukkig.