Bijeen

Negen jaar geleden overleed een vriend. Een heel goede vriend met wie wij een heel bijzondere band hadden. En nog elk jaar op zijn sterfdag roept zijn vrouw ons bijeen. Ons, dat zijn de kinderen en partners, de kleinkinderen, een zwager van de overledene en wat nabije vrienden. En dat nu dus al voor de achtste keer. Degene die nog tot lopen in staat zijn ontmoeten elkaar die dag bij zijn graf, leggen bloemen en zijn een moment stil. Daarna vertrekt het gezelschap naar een aangenaam etablissement in de nabijheid. Ik ga daar rechtstreeks naar toe, de wandeling op het kerkhof is mij te veel en te ver. We zijn met ons zeventienen. Dit jaar zijn voor het eerst van twee kleinkinderen ook het vriendje en vriendinnetje erbij. Het lijkt een garantie voor het voortzetten van wat inmiddels een traditie genoemd mag worden. Een traditie die een sterk reünie-karakter heeft gekregen. We schuiven aan aan een lange tafel. Geanimeerde gesprekken. Er wordt getoost op de overleden vriend en op elkaar. Er hoeft niet veel gezegd te worden. We weten wat ons bindt. De uren verglijden op deze zomerse dag, gekleurd door hel zonlicht in de schaduw van het bos, dat van de hitte warmte maakt. Gesprekken kabbelen door en over elkaar heen, nemen een gezamenlijke loop en gaan dan weer verder in hun eigen bedding. Ik geniet van mijn lunch en het gezelschap dat bijeen is. De middag is al gevorderd. Sommigen moeten gaan, het leven gaat ook door. De jongelui met hun vriendje en vriendinnetje maken een ommetje door het bos. Een idyllisch plaatje hoe zij hand in hand de bosrand inlopen. Jonge geliefden die het paradijs in lijken te gaan. Een betoverend beeld dat herinneringen oproep aan toen je zelf 17, 18 was. De wereld lag voor je open, klaar om verkend te worden.
We nemen afscheid. Tot volgend jaar op de sterfdag van nog steeds gemiste vriend.