Brexit

Ik zag en hoorde de hele toespraak van Premier May in Florence. Nee, ik was niet in Toscane, ik zat thuis voor de buis.Een toespraak waar lang te voren naar werd uitgekeken en cruciaal werd geacht voor de voortgang van de uitredingsbesprekingen tussen het Verenigd Koninkrijk(VK) en de Europese Unie(EU).
Het moet gezegd dat het leek of May geloofde wat zij zei. Gedreven bracht zij haar standpunt naar voren zeggende dat het Britse volk had gesproken en zo een bijzondere inhoud had gegeven aan een democratie die steunde op de wil van het volk. Ze leek vergeten dat het maar een ‘narrow escape’ was, 51% voor uittreding, 49% tegen. Niet wat je noemt een heel duidelijk ja of nee. Een democratie die stoelt op letterlijk  de helft plus 1 heeft een wankele basis. Maar dat leek haar verder niet te deren, want ze wilde maar wat graag vriendjes blijven met de Europese landen, zeggende dat het VK wel de EU verliet, maar niet Europa. Ja, zo lust ik er nog wel een paar. Ze was er vast van overtuigd dat er goede verdragen met de EU gesloten konden worden, zoals Canada en Noorwegen dat ook hadden gedaan.
Haar praatje deed mij sterk denken aan de zaterdagse columns van Elke Geurts in Trouw. Elke is een tijd geleden gescheiden en doet ons nu kond van haar gevoelens rond die scheiding. Kort en onvolledig samengevat realiseert zij zich dat het uit is tussen haar en haar ex, maar er kan geen gelegenheid voorbij gaan dat zij niet weer naar hem verlangt, of meer nog gewoon naar het gezinnetje zijn dat ze ooit waren. Dat wat onhaalbare verlangen hoorde ik ook bij May, die het liefst nog een langere overgangstijd zag waarin het leek te blijven zoals het was. Buitenlanders bleven welkom in het VK, EU-leden voorop. Een sterk Brittanië, dat luisterde naar de wil van het volk dat was volgens haar voor de EU toch een niet te versmaden partner.
May weet dat de scheiding nabij is, maar die moet zo zacht mogelijk zijn. Elke Geurts wil ook maatjes blijven met haar ex. En May houdt nog steeds van Europa en gedwongen wat minder van de EU. Tsja, een bestaan alleen opbouwen, het blijft lastig.