Broer

Op weg naar Haps. Halverwege moeten we terug. Een kruispunt is afgesloten. Het is de vraag of we nog op tijd voor het begin van de voorstelling zullen zijn. Een voorstelling in Haps? Ja zeker, een voorstelling in Haps, in het intieme huistheater De Steenakker. Het wordt gerund door Elles, bijgestaan door haar man Bart en zoon Bram. We komen, door dat kruispunt en het gedwongen omrijden later aan dan verwacht, maar nog ruim op tijd voor de voorstelling begint. Een solo-optreden van Gerard Alderliefste. Dubbel-leven, waarin hij vertelt over zijn bestaan als verslavingsarts die behept is met muziek en dat in verschillende liedjes laat horen. Plezierige stem, plezierig optreden. Wat rommelig van opbouw, maar misschien is dat ook wel de charme van de ruim twee keer drie kwartier.
We zijn nog op tijd voor een kop koffie. Ik sta braaf te wachten in het rijtje voor de bar. De jonge vrouw voor me draait zich om en kijkt me lang en doordringend aan. Mooie blauwe ogen. Ik kijk geamuseerd terug. Rode lippen die woorden vormen, nauwelijks een zin: “Familie, nietwaar?” Ik trek licht mijn wenkbrauwen op en mijn blik gaat van geamuseerd naar verbaasd: “Wij?”, vraag ik haar. Ze lacht. “Nee, natuurlijk niet, u en Bart.” En voor de zoveelste keer in ons leven gebeurt het dat Bart en ik zo niet verwisseld worden, maar dan toch een familiaire verbintenis wordt toegedacht. Als je ons naast elkaar zet zie je duidelijk de verschillen, maar ieder afzonderlijk worden we geregeld met de ander verwisseld. Hoe vaak gebeurde het niet dat ik door de stad fietste en ik in mijn richting “Bart!” hoorde roepen, vergezeld van een opgestoken arm. Omgekeerd hoorde ik van Bart dat hij met mijn naam werd aangesproken.
Nee, de jonge vrouw met de blauwe ogen en rode lippen had wel degelijk door dat ik Bart niet was, maar er gif op durven innemen dat ik zijn boer of dan toch minstens zijn neef was. Er zijn slechter mensen om tot je familie te rekenen.