Brug

We zijn er dit weekend eens goed voor gaan zitten. Gade had zin na een paar drukke dagen met veel sociaal verkeer het eens even heel lekker rustig aan te doen. Voor ons, ouder echtpaar zonder thuiswonende kinderen, zoals wij ons bij hotelbeoordelingssites en website-enquêtes afficheren, bestaat dat uit van tijd tot tijd gewoon op lekker op de bank hangen. We kijken samen tv of ik kijk tv en Gade is bezig met een boek, krant of haar i-pad. De huiselijkheid ten top. Voor een ander misschien de saaiheid ten top. Maar wat kan saaiheid heerlijk genietend zijn.
De afgelopen weken vertoonde de KRO-televisie de tweede serie van ‘De Brug’, die prachtige Zweeds/Deense detective serie met in de hoofdrol de autistische Saga. Omdat de uitzendtijd ons niet schikte, hadden we de serie op onze opname-apparatuur geprogrammeerd. Apparatuur die ons deze keer niet in de steek liet. De Belg wil zijn programma’s nog al eens  laten uitlopen en als je dan iets opneemt krijg je uitgebreid het staartje van de voorgaande uitzending te zien en mis je het einde van de krimi die je gedacht had op te nemen. Toch vaak het gedeelte waar het bij dat soort programma’s om draait. Maar de KRO lijkt zich beter te houden aan de eerder opgegeven uitzendtijd. Dit weekend begonnen we dus aan de tweede serie. We zijn inmiddels vier afleveringen verder, een afgelopen zaterdag bekeken en maar liefst drie op de zondag. Dat samen kijken heeft ene groot voordeel. We helpen elkaar bij het herkennen van personages en lichten toe wie, wie ook weer was. Want je weet hoe het gaat, voor een Nederlander lijken alle Denen en Zweden op elkaar. We zitten er weer helemaal in en genieten van het prompte “Jao” waartoe Saga’s bijdrage aan een gesprek zich meestal beperkt.
Het plezierige van een opgenomen uitzending is dat je hem even stil kunt zetten als de telefoon gaat of het tijd is voor een kopje koffie.
Dit gaat weer een mooie week worden, waarin we de laatste zes afleveringen tot ons zullen nemen. En mocht je hem al gezien hebben, s.v.p. niets verklappen.