Middeleeuwen

Zou ik een middeleeuwer willen zijn? Dit weekend is de stad vergeven van de Nijmegenaren die zich gehuld hebben in middeleeuwse gewaden. Vaak minutieus nagemaakt, met oog voor het kleinste detail. Het is Gebroeders van Limburgweekend. Genoemd naar drie schilderende broers, in Nijmegen geboren maar hun kunsten vooral in Frankrijk vertoond. De stad heeft ze nu al tien jaar weer omarmd. Opvallend is dat de meeste verklede mensen van goede komaf zijn. Duc, Gravin, een titel meer of minder, doet er niet toe. Ik had er als ridder zo tussen gepast. Had ik echt in de middeleeuwen geleefd dan had ik waarschijnlijk niet aan de chocolade kant van het bestaan geleefd. Niks geen pracht en praal. Bovendien leerde de lezing van Herman Pley afgelopen vrijdag mij dat het niet zo’n pretje moet zijn geweest om in de middeleeuwen geleefd te hebben en al helemaal niet iets om naar terug te verlangen. Hij leerde ons ook dat wij de middeleeuwen nu modelleren naar hoe wij graag zouden willen dat het er uit gezien zou hebben. Een romantisch idee over een ruige tijd, waarin het voor de meeste mensen een kwestie van overleven was. Ik zou een arme sloeber geweest zijn, misschien een stadsomroeper zonder aanzien. Nee, ik kies dan liever voor het meer dan comfortabele bestaan dat ik nu leid en waar mijn koopkracht zelfs met ¼ procent gaat toenemen. Voor mij dus geen middeleeuwen. Ik mocht een paar jaar als presentator van de optocht van het Gebroeders van Limburgfestival optreden. Een jaar was men vergeten een passend kostuum voor mij te bestellen. Met dat wat er nog in de kleedkist voorradig was, werd een een pak voor mij samengesteld. Op de foto’s die daarvan nog bewaard zijn gebleven zie ik er uit als een zwangere travestiet, die was het echt de middeleeuwen geweest, al lang op de brandstapel zou zijn beland vanwege vermeende hekserij. Het zou slecht met mij zijn afgelopen. Nee, voor mij geen middeleeuwen. De 21e is mij goed genoeg.