Buikhoogte

Een uitje. We gaan op weg naar Eernewoude. Gehandicapt of niet, het is vakantie. Waarom we naar Eernewoude gaan? Op aanraden van Gades neef. Zij had hem aan de lijn en hij had goede herinneringen aan dat plaatsje aan het water. Voor Gade reden genoeg om ook naar Eernewoude te willen. Ik vouw me weer in de auto. Ik word er steeds handiger in. De voorstoel ligt zo goed als plat en mijn gekwetste voet rust op het dashboard. Als mijn wond niet zo zou prikken, was er zelfs sprake van een riante positie.
Als we de afslag naar het dorp hebben genomen zie we in de verte een verkeersregelaar staan. Het dorp is zeker nog meer dan een kilometer ver. “U kunt hier parkeren, het dorp zelf is helemaal vol.” Eernewoude blijkt juist deze dag geteisterd te worden door een braderie. Even lijkt ons idee van een rustige kop cappuccino op een waterrijk terrasje te vervliegen. Gade wijst naar mij en zegt dat ik rolstoelafhankelijk ben. Maar het dorp blijft vol. Toch mogen we doorrijden en er blijken wat plaatsten vrij gehouden te worden voor gevallen zoals ik. Veel dichterbij het dorp kunnen we parkeren.  Gade manoeuvreert mij behendig de menigte in. Voor het eerst beleef ik de sensatie van een rolstoeler. Welk een verrassend perspectief. De menigte bevindt zich niet meer op ooghoogte, mijn ooghoogte. Nee, de menigte bevindt zich op buikhoogte. Er passeren mij honderden buiken. En geen buik is als de andere. Toegegeven ik ontwaar een paar bijzonder fraaie exemplaren. Maar dat zijn uitzonderingen. Ik zie ook dubbelbuiken, ja, zelfs driedubbelbuiken. Ik weet dat ik nauwelijks recht van spreken, laat staan van oordelen heb, want ook mijn buik is niet gering in omvang. Maar ik probeer hem toch altijd zo beperkt mogelijk te tonen. Hier, op deze zonnige middag, wordt geen enkele restrictie in acht genomen. Het lijkt belly-power alom. Maar dat is ook een gevolg van de positie van de waarnemer.
Slalommend door de menigte bereiken we een terrasje. Aan het water. Met cappuccino. Het lijkt even een gewone vakantie.