Buren

Onze ruime gite leunt tegen het huis van de eigenaars aan. Maar die zijn er nu niet, die wonen in Amsterdam. We heben deze dagen geen directe buren. Ook geen indirecte, want het meest nabije huis is een paar honderd meter weg. Ook een vakantiehuis, maar nog niet bewoond. We zitten in het voorseizoen en mogelijk komt er volgende week wat volk als het Hemelvaartsdag is. Hier dus nu geen burengerucht, anders dan van een poes die af en toe komt aanlopen om aai te ontvangen en een stukje vlees toegeworpen te krijgen. Maar dat mag je nauwelijks geluid noemen, een zachte miauw en haar gespin.
Hoe anders dan thuis in Nederland in ons eigen straatje. Waar de gesprekken van de buren soms letterlijk te volgen zijn en wanneer als ik nies de buurman zijn zakdoek pakt. Zo gehorig dat ik me soms afvraag waarom bij de bouw in 1928 of daaromtrent er eigenlijk muren geplaatst zijn. De enige reden die ik kan verzinnen is dat de schilderijen en foto’s toch ergens moeten hangen. Ook een nuttige functie, maar iets meer geluidswering was ook niet onaardig geweest. Het is boffen dat we heel goed met de buren over weg kunnen.
Hier dus geen buren. Of eigenlijk sinds gisteravond wel. Ik ben begonnen in ‘De Buurman’ van J.J. Voskuil. Destijds heb ik zijn cyclus ‘Het Bureau’ademloos uitgelezen. Steeds als ik aan een nieuw deel begon was het of ik van vakantie terug kwam en ook weer aan het werk ging in het Beerta-instituut. Voskuil heeft mijn denken over werk danig beïnvloed. Je moet je werk wel goed doen, maar in feite stelt het niks voor. Dat inzicht heeft nog een aantal onbezorgde werkjaren opgeleverd. En nu heb ik dankzij Voskuil hier weer buren gekregn.Op de eerste plaats Maarten en Nicolien zelf, maar ook weer hun buren Petrus en Peer. Zo maar op deze plek aan het eind van dewereld vier buren erbij. Ik ben getuige van hun kibbelpatijen en echte ruzies. Goed dat we drie slaapkamers hebben en de wetenschap dat ze over ruim 300 bladzijden weer vertrokken zijn.