Circustent

Jezus werd, zo wil het verhaal en waarom zou dat niet zo zijn, in een stalletje geboren en te slapen gelegd in een kribbe, gedekt met wat hooi. Voor het eerst sinds jaren vierde ik het kerstfeest weer met meer dan alleen een kerstontbijt. Ik ging naar een kerstmis. Niet in een stalletje, niet in een kerk, maar in een heuse circustent. De tent van Circus Freiwald die opgesteld stond op een parkeerplaats. Daar was het dat de R.K. Parochie voor Binnenschippers, Kermis- en Circusgemeenschap in de piste zijn kerstmis vierde en wij waren erbij. Gade, een vriendin en ik.
Het was een dienst die in niets leek op de gebruikelijke viering en toch alles in zich had dat bij een kerstviering hoorde. Van de kerstliedjes werden alle coupletten gezongen en dat waren er heel wat. Er is een kindeke geboren, O du fröhliche, Midden in de winternacht, Eere zij God, ’t Is geboren  en uiteraard Stille nacht. Een viering die genegenheid en betrokkenheid uitstraalde, vol met warmte, warmte die niet alleen  kwam van de prima verwarmde tent, maar ook, vooruit wat kerstmissentiment erin, van de toon die werd gezet. Hier vierde een gemeenschap samen het kerstfeest. Niet met obligate preken en versleten metaforen, maar met warme gemeende woorden. Hier werd geluisterd met elkaar.
In zijn kersttoespraak had de koning het over het land waar te weinig luisteraars woonden. Hij was duidelijk niet in die circustent geweest waar wij kerstmis vierden. Een viering die werd gelardeerd met wat circusnummers, waar ook nog eens twee mensen gedoopt werden en we elkaar bij het weggaan oprecht een zalig kerstfeest wensten.
De stroom kerkgangers die de tent verliet mengde zich met de minstens even grote stroom mensen die de tent binnenkwam voor de voorstelling. Twee werelden die elkaar even raakten. Allebei vierden ze kerstmis in een circustent. De ene groep met een mis, de andere met een voorstelling. Kerstmis kun je op heel veel manieren beleven. De mis deed mij goed en misschien ga ik van de week nog wel naar de voorstelling.