Clashup!

We hadden afgesproken elkaar om 18.00 uur te treffen in het restaurant van de schouwburg in T. Ex had daar een tafel van 11 gereserveerd voorafgaand aan de Clashup van de Memphis Maniacs en het strijkorkest Kamerata Zuid. Gade en Ex en ik dachten keurig op tijd uit N te vertrekken, maar we hadden buiten de waard gerekend. Of liever gezegd buiten de vrachtauto met pech die vijf kilometer voor we onze bestemming bereikten de oorzaak was van een file die er voor zorgde dat we het laatste stuk qua snelheid net zo goed te voet hadden kunnen gaan als in een voortsukkelende file die ons een uur extra kostte.
Het wachtende gezelschap, allen doorgewinterde bevriende of familiairefans van de Memphis Maniacs , waar Zoonlief toetsenist is, begroette ons enthousiast. We waren nog net op tijd om te bestellen en zelfs toen bleek dat er ook nog een dessert geserveerd werd was er nog tijd genoeg om op ruim voor aanvang bij het concert te zijn.
En dat concert was een meer dan aangename verrassing. We hadden er van Zoonlief al veel over gehoord. Het samengaan van beide muziekgroepen en de versmelting van klassiek aan de ene kant en pop, rock en dance aan de andere kant. Dat werd twee keer drie kwartier een muzikaal feestje voor een uitverkochte zaal. Zelfs mijn stramme lijf kon zich haast niet inhouden. Een enkele keer zong ik zelfs mee met the house of the rising sun, dan weer was het alsof ik in een muziekquiz zat en kon proberen zoveel mogelijk klassieke klanken te herkennen. Klassieke klanken die volstrekt herkenbaar waren maar dan via een gewiekst arrangement zo goed als naadloos overgingen in meer recenter nummer. Het enthousiasme van band en orkest spatte van  het podium af. Een trotse vader zat glunderend te luisteren naar wat een ook aanwezige achternicht benoemde als ‘een toffe show’.
De terugweg ging zonder files binnen de tijd. Het inslapen duurde wat langer. De muziek zat nog in ons lijf en hield ons wakker.