Uitvaart

Ik was vandaag weer eens  bij een crematie. Ik weet nooit hoe je dat nu precies noemt, een viering, een bijeenkomst, een dienst. Het crematorium ligt helemaal aan de rand van de stad, weg gedrukt tegen een snelweg. De straat er naar toe loopt dood. Het lijkt er op of men de dood zover mogelijk van het leven heeft weg willen houden. Weg gestopt na wat sportterreinen, een middelbare school. Het kan bijna niet eindiger. De plaats van het crematorium lijkt een metafoor van zijn eigen aanwezigheid aan deze doodlopende weg.. Van hieruit gaat er niets verder. Hier stopt het, hier is het af en uit. Misschien zijn deze gedachten ook alleen maar een ‘hinein-interpretieren’. Mogelijk staat het crematorium hier omdat de bouwgrond goedkoop was en er weinig bezwaren van de buurt te verwachten waren. Puur commerciële overwegingen van een bedrijfsmatig geleide onderneming. Niks geen reflectie, de volgende is al weer aan de beurt.
De bijeenkomst is sober. Ik ken de overledene van mijn werkzame leven. Hij als vertegenwoordiger van een particulier initiatief, ik als representant van de overheid. De zaal zit overvol, rekende niet op zoveel mensen. Alle banken zijn bezet, heel veel mensen moeten staan. De overledene kijkt ons meer dan levensgroot van twee schermen aan. Familie,vrienden, collega’s, zijn partner spreken naar behoren. Mooie muziek wordt gespeeld en er is weer die onvermijdelijke diashow. Gade en ik weten van elkaar nu al dat wij als het bij een van ons zover is wij geen diashow willen. Onze gasten moeten te zijner tijd genoegen nemen met de beelden die zijzelf hebben.
De sprekers schetsen samen een mooi en rijk leven. Niks mis mee. Maar voor mij ontbreekt er toch iets. Een van de sprekers meldt het gegeven dat de overledene ooit gezegd heeft nooit meer een voet in de kerk te willen zetten. Dat mag, moet ieder voor zich zelf weten. Maar ik hoor van niemand hoe er door de dode werd aangekeken tegen dit moment dat toch eigenlijk een ‘rite de passage’ is, een overgang tussen nu en straks, tussen leven en dood, tussen wat was en wat wel of niet komt.
Maar misschien heb ik daar wel meer behoefte aan dan de overledene.