De Krim

Een van de vaste ochtendrituelen is het oplossen van de kruiswoordpuzzel in mijn krant. Als je dat goed doet komt er een ‘middenwoord’ te voorschijn. Een woord dat iets te doen heeft met de actualiteit. Het middenwoord komt op grijze blokjes in de puzzel te staan. Toen ik vanochtend de krant opensloeg wist ik de oplossing, voor ik ook maar een woord had gevonden, zelfs voordat ik ook maar een opgave gelezen had. Ik zag zes grijze blokjes en wist dat er daar maar twee woorden konden staan: De Krim. Ik had de oplossing gevonden nog voor het probleem zich had aangediend. Hoe anders dan de werkelijkheid die zich daar nu afspeelt.
Ik ga geen commentaar leveren op de gebeurtenissen daar. Ik volg het en ben er niet helemaal gerust op. Ik zie Rusland zijn standpunten verharden en ik sluit een escalatie niet uit. Het zou me niet eens verbazen als dit het begin van het eind van Europa zou zijn. Dat dit werelddeel zichzelf van binnenuit opblaast, misschien heel gestaag, misschien wel, boem, in een keer. En dat de koude oorlog die er weer aan lijkt te komen langzaam zal opwarmen.
Moet ik mijn beeld over Rusland bijstellen? Ik heb te veel heel aardige Russen ontmoet tijdens mijn vele bezoeken aan Rusland. Tijdens een van die bezoeken bracht ik een bezoek aan een баня, een Russische sauna. Ik was samen met mijn Pskovse collega de gast van een Russische kolonel. Een saunabezoek met alles er op en eraan:  massage met berkentakken en drank. Veel drank. Op een gegeven moment vroeg de kolonel mij naar mijn adres in Nijmegen. En met bulderende lach vertelde hij me dat als zijn leger bij ons zou binnenvallen hij mijn huis zou sparen. Het was in de tijd dat er van geen enkele dreiging sprake was en er oprechte toenadering mogelijk leek. Maar oost is oost en west is west en nooit zullen die twee elkaar ontmoeten. Het lijkt of deze uitspraak van Rudyard Kipling weer eens grondig opgepoetst wordt.