Debat

Ik kom thuis van de herdenkingsbijeenkomst voor Jan van Teeffelen, de Nijmeegse stadsfotograaf. 81 is hij geworden. Een markante persoonlijkheid, zowel qua outfit als qua levensstijl. Een aardige man. Hoe druk aan het werk toch even tijd voor een groet. Naar mij toe meestal in het Japans. We waren allebei ooit in dat land geweest. In Higashimatsuyama, een stad waar een 3-daagse wandeltocht wordt gehouden, geïnspireerd op onze 4-daagse, waar Jan ook zo aan verknocht was. Konitsjewa, Jansan. Gisteren heb ik dat voor het laatst tegen hem gezegd en een lichte buiging gemaakt. Het was een afscheid in milde stijl. Mooie sprekers, en daarna een drankje en een praatje met heel veel Nijmegen. Jan was in zijn met foto’s van hem behangen kist het middelpunt van het koutende gezelschap.
Daarvan kwam ik dus thuis, met een warm gevoel. Mooi zo’n afscheid. Zoveel respect en waardering. Ik zet de tv aan en val midden in het debat tussen Rutte en Wilders. Het ‘doe-toch-normaal-debat’. Eigenlijk is het helemaal geen debat. Het is een ordinaire scheldpartij, die je op die plaats niet verwacht. Ik ben verbijsterd. Hoe veel verder kan ons land nog zinken. Wilders verdedigt zich later met de opmerking dat hij de taal spreekt die thuis ook gesproken wordt. Ja, thuis, maar hij is niet thuis, hij zit in de Tweede Kamer! Wat mij betreft had hij thuis mogen blijven, bij moeder thuis. Ik weet van mij zelf dat ik vrij in de mond ben. Ook mijn taal is niet altijd even welvoeglijk. Maar ik zit niet in de Kamer en wie zou er aan mij een voorbeeld nemen? En die voorbeeldfunctie zou een Kamer en een Kamerdebat wel moeten hebben. Snedig, scherpe argumenten, eloquentie en van tijd tot tijd speels. Maar wat zich gisteren afspeelde, tart elke beschrijving. Viswijven met een stropdas, dat waren het.
En hoe het nu verdergaat? Van kwaad tot erger? Wilders manifesteert zich steeds gewiekster als een provocateur omringd door een stel straatvechters. De kwalificaties zijn niet van mij, komen deels zelf uit de eigen fractie. En Rutte moet zich realiseren dat hij voorzitter van de ministerraad is en niet de preses van een studentendebatingclub. Niet alles is met een grimlach goed te maken.