Bertje

Bertje was de kat van de buren. Maar hij koos regelmatig domicilie op de mat voor mijn voordeur. Zeker in de late middag als daar nog een sprankje zon te vinden was. Als ik aankwam en de deur opendeed, trippelde hij even mee naar binnen. At een paar brokjes uit het bakje van mijn eigen kat en liep dan tevreden weer naar buiten. Soms verliet hij het pand via de achterdeur. Hij was samen met onze eigen kat Thomas de enige die wist hoe je van de voorkant van het huizenblok naar de achterkant moest komen. Voor in de straat wemelde het van de katten. Achter kwamen alleen Thomas en Bertje en de wat bangige theemuts Nikki, die blijft meestal alleen in zijn eigen tuin.  En natuurlijk was er de kleine rooie, van een paar huizen verderop, maar die kwam nooit voor op straat.
Bertje is niet meer. Aan het begin van de avond belde de buurvrouw. Of ik morgen met de buurman en Bertje naar de dierenarts wilde rijden. Het ging slecht met Bertje en zij was de stad uit. Er was geen auto, vandaar dat ze mij belde. Ik zei dat ik wel wilde rijden, maar dat ze, eenvoudiger nog, mijn auto wel mochten lenen. “Fijn, bedankt buurman.” In onze straat weten we nog hoe buren met elkaar om moeten gaan. Een paar uur later, de televisie is net uit en ik volg Gade bijna naar boven, gaat de telefoon weer. Buurvrouw. Het ging zo slecht met Bertje dat ze zelf die avond nog naar de dierenarts zijn gegaan en alleen zijn terug gekomen. Bertje was niet meer te redden. 11 jaar was ie geworden. De laatste jaren erg ziekelijk. Aan de medicijnen, speciaal dieet. Bertje zag er eigenlijk ook niet meer uit. Mager en een weerbarstige vacht. Het was de enige kat in de straat waar onze Thomas redelijk vriendschappelijk mee omging. Die zal Bertje missen. En ook de overbuurvrouw, die hem regelmatig op een kattensnoepje trakteerde, zal hem missen. Want hoe vaak zij ook zal roepen: “Bèrtje, snoepje!”, hij zal niet meer komen.