Dia-avondje

Jarenlang was er niet naar omgezien. De stapel dia-dozen, volgemaakt in een tijd dat een fototoestel nog een fototoestel was. Niet gecombineerd met een telefoon en een computer. Voor de telefoon had je nog een apparaat dat gewoon met een snoer  je met andere abonnees verbond en niet mobieler was dan de lengte van het snoer. En een computer werkte nog met floppy’s en hoge ijle geluidssignalen. Die tijd dus, dat Zoon- en Dochterlief nog peuter en kleuter waren. In die tijd schoot ik heel veel rolletjes vol. Die moesten dan opgestuurd worden naar een ontwikkelcentrale . Een paar dagen later kreeg je ze terg en ging ze dan aan het inramen. En bekijken. Vertedering alom. Nog eens een keer bekijken samen met vrienden en familie en dan  verdwenen ze in een doos. Het werd een verzameling van wel vijftien dozen. Die stonden te verstoffen ergens ver weg in een nauwelijks gebruikte kast. Totdat een tijdje gelden iemand het idee kreeg om een nostalgische dia-avond te organiseren en de dia’s weer voor even aan de vergetelheid te ontrukken. Het gezin met aanhang uitgenodigd. De diaprojector, inmiddels ook zo’n 40 jaar oud, gecontroleerd. Een diascherm was er niet meer, maar de muur was wit genoeg. De kamer als een soort minibioscoop ingericht. Natuurlijk werd er eerst gegeten en toen de helft van de dia’s bekeken. Het opnamevermogen van de mens kent zijn grenzen.
De geboorte van Zoonlief (1973) passeerde, vakanties in Denemarken eind jaren ’70, de vierde verjaardag van Dochterlief(1979) kwam voorbij en heel veel ongegeld goed met een hoog weet-je-nog-wel gehalte. Ik zag mijn overleden broers nog in volle gezondheid, mijn moeder nog precies zo charmant als ik haar in herinnering had, bruin-oranje inrichting en natuurlijk heel veel Ex en mezelf, met pluizige baard en lang haar. Veertig jaar laat zijn sporen na.
Maar ik deed ook een ontdekking, een bewijs dat ik mijn tijd ver voor was. Op een van de dia’s prijkt mijn hoofd in een opname die we nu een selfie noemen. Ver voor er i-phones waren en ver voor het mode werd. 40 jaar geleden maakte ik al een selfie. De ijdeltuit in mij is al haast net zo oud als ik zelf ben.