Tuinhandschoenen

Ik heb een paar tuinhandschoenen gekocht. De goedkoopste die er zijn. Vormloos in vage kleuren. One size fits all. Dat betekent dat je er met gemak met zijn tweeën in zou kunnen, als dat niet zo onhandig werken zou zijn.
Ik ben geen tuinier. Dat werk laat ik graag aan Gade over die zich met volle overtuiging en liefde op dat werk stort. Ik kan wel van de tuin genieten, maar niet van het werken er in. Ik kijk liever naar het gekrioel in de vijver, waar de padden weer in teruggekeerd zijn en wacht op het moment dat Gade  de tuin weer in een kleurige bloemenzee heeft omgetoverd.
Waarom heb ik dan toch tuinhandschoenen gekocht? Ik ga zo dadelijk op weg naar de begraafplaats hier vlakbij. Nee, er zijn geen vrienden of bekenden gestorven die ik de laatste eer ga bewijzen. Ik ga er ook niet het graf van mijn opa en oma bezoeken. Is niet meer te vinden,  moet al jaren geleden geruimd zijn. Wat ik er dan wel ga doen? Tuinieren. Samen met een aantal leden van mijn mannenclub gaan ik een ochtendje werken aan het onderhoud van de begraafplaats. In het kader van de actie NL-Doet gaan we aan de slag. Zo maken we op minieme wijze onze maatschappelijke betrokkenheid waar. Maar eigenlijk doe ik het uiteindelijk alleen maar voor me  zelf. Het is toch het kerkhof waar ik uiteindelijk hopelijk niet naamloos rusten zal en wie weet, mijn makkers bovendien. Ik ga mijn eigen tuintje aan het wieden. Ooit zal ik hier ook komen te liggen. Hoe? Geen flauw idee. Gecremeerd of gewoon begraven? Maakt mij niet zo veel uit. Zal er weinig van merken. Dat mogen anderen bepalen. Ik heb maar een wens. Dat er op de steen een regel van Cees van der Pluijm komt te staan: “Er is genoeg genoten.” Het devies van een gelukkig leven.