Droomwereld

Er gaat geen nacht voorbij zonder dromen. Heel drukke dromen. Het is meer dan eens gebeurd dat ik in zo’n droom spullen die op mijn nachtkastje staan er heb af gemept. De dromen spelen zich dan weliswaar in mijn hoofd af, het blijkt dat mijn lichaam actief mee doet. Althans als ik Gade mag geloven van wie ik geregeld te horen krijg dat ik in mijn slaap weer druk aan het praten ben geweest, een liedje heb liggen zingen of met mijn armen heb liggen zwaaien. Een enkele keer wordt een enge droom van mij beëindigd door een ijselijke angstkreet, waarmee ik mij zelf wakker schreeuw en Gade en mij direct geruststel met de mededeling dat ik een nachtmerrie had. Dan draai ik mij om, slaap direct verder. Gade ligt dan een tijdje wakker bij te komen van mijn geschreeuw dat haar uit haar slaap haalde.
Ik droom ook nog vaak dat ik op de golfbaan sta en met mijn broers, die in het echte leven nooit een golfclub van dichtbij hebben gezien, een paar holes speel waarbij mijn spel zich vooral kenmerkt door ‘airshots’, een slag waarbij je het balletje mist en alleen maar wat lucht verplaatst.
De afgelopen dagen hebben Gade en ik ons ook overdag op een droom getrakteerd. Zo beleef ik althans de 45 minuten die een aflevering van de Canadese Netflix-serie Anne with an ‘E’ . Een romantisch verhaal gebaseerd op een boek uit 1908 of daaromtrent over het weesmeisje Anne dat liefdevol wordt opgenomen door een samenwonende broer en zus die haar beschouwen als hun dochter. Mooie beelden, mooie mensen, mooie muziek. We hebben de eerste zeven delen achter de rug , nog 20 te gaan.  Anne praat naar het lijkt in citaten met heel veel grote woorden. Een soort belezen Pippi Langkous, maar met die kwalificatie doe ik haar onrecht.
Als ik naar Anne with an ‘E’ kijk is er geen covid, geen OMT, geen lockdown. Het is een droom.