Echo

Een half jaar na mijn jaarlijkse bezoek aan de cardioloog wordt ik opgeroepen voor een echo van mijn hart. Een soort tussentijdse controle. Gisteren meldde ik mij weer voor dat mythische gebeuren. Want zo ervaar ik dat toch steeds. Volgens mij spelen de laborante en ik op onze eigen subtiele manier het verhaal van Echo en Narcissus na. In de wachtkamer van de afdeling Hartonderzoek B26 is nog niets aan de hand. In de oproepbrief stond dat ik mijn ziekenhuiskaart, mijn ID en medicijnenlijst moet kunnen tonen. Maar er wordt nergens naar gevraagd. Het noemen van mijn naam is voldoende. Ik neem plaats en lees in een achtergelaten krant van eergisteren. Op de afgesproken tijd, 11.40 uur komt een in het witgehulde nimf mij halen. Of ik mijn bovenlijf wil ontbloten. Ze voert me in een halfduistere onderzoekskamer en vraagt me op het bed te haan liggen. Op mijn linkerzij, mijn rechterhand op mijn rechterheup. Ik krijg wat plakkers op mijn rug en wat gelei op mijn borst. Het is vast honing. Dan buigt ze zich over mij heen en drukt zich stevig tegen mij aan. Echo doet haar werk. Ik adem in en weer stevig uit en voel hoe Echo mijn borst verkent. Als Narcissus probeer ik op het schermpje achter mij vanuit mijn ooghoeken mijn eigen hart te zien. Maar ik moet stil blijven liggen. “Span je borstspier niet te veel aan.” Ik beweeg niet meer. “Nu komt er wat geluid bij”, zegt Echo en ik hoor mijn eigen hart met zijn vertrouwde onregelmatige slag. Ik lig hier tenslotte niet voor niets. Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en Echo doet haar werk verder. Mijn hele hart wordt afgetast. “Kijk”, zegt ze , terwijl ze het schermpje mijn kant opdraait, “dat is uw lever”. Ik bedenk me dat het goed is dat ik speel dat ik Narcissus ben en niet Prometheus. “En dat is uw hart.” Ik zie alleen een grote donkere vlek. Dan gaat het licht weer vol aan. Ik kleed me aan en loop het ziekenhuis uit. Ben Orpheus. Kijk niet om. Misschien volgt een Euridice mij wel uit deze onderwereld van ziekte en dood.