Erelegioen

Het opspelden door de ambassadeur ging wat onhandig. Hij liet het ereteken zelf uit zijn hand glippen en het kletterde op de vloer. Ik was uitgenodigd, samen met Gade, bij een ‘reception-buffet’  ter gelegenheid van de ‘remise des insignes dans l’Ordre National de la Légion d’Honneur’ aan de oud honorair consul van Frankrijk te Nijmegen. Iedereen was er. Een lange lijst van hoge gasten werd persoonlijk genoemd en de rest werd samen gevat onder de titel “Beste vrienden, chers amis”. Het was warm in het zaaltje en de toespraak van “Son Excellence”, de ambassadeur was zoals die bij die gelegenheden vaak is. Een weinig doorleefde opsomming van de verdienste van de decoranda en natuurlijk had hij het over Nimègue, ville de paix. De Vrede van Nijmegen leeft in Frankrijk nu eenmaal meer dan bij de gemiddelde Nederlander, die in bijna alle gevallen geen flauw benul heeft waar het daarbij overgaat. De ambassadeur straalde ook uit dat hij liever in Den Haag was gebleven in plaats van helemaal naar het andere eind van het land te rijden om aan deze plichtpleging te voldoen. En dat deed de gedecoreerde onrecht. Want haar verdiensten voor de Frans-Nederlandse contacten zijn groot en meer dan decorabel. Niet voor niets was zij enige tijd geleden al benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Het barstte er trouwens van de ridders en officieren en leden van die Orde. Je telde bijna niet mee als je niet een lintje op je revers droeg en op heel wat Franse jasjes was de bescheiden uitmonstering van een lintje uit dat land te ontwaren. Die zijn veel kleiner, niet meer dan een smal streepje blauw of rood, dan het Nederlandse strikje in frivool oranje-blauw of blauw-wit-oranje. Als je zo rond keek was een onderscheiding eerder regel dan uitzondering. Chevaliers en ridders onder elkaar. Wat een uiterlijk vertoon, maar ook nog een vertoon waar ik van kan genieten, ik zal het niet ontkennen. Maar om nu van een erelegioen te spreken, zoals de Fransen doen. Dat is te veel van het goede. Ridders waren we – maar aardige ridders. Al zeg ik ’t zelf.