Eten

Ik lees het blog van mijn neef over eten. Natuurlijk zet mij dat ook aan het denken over wat ik met eten heb. “Ha, ha,” hoor ik nu degene zeggen die mij en mijn overgewicht kennen: “Het is wel duidelijk wat jij met eten hebt. Duidelijk te veel.” Mijn zwakke verweer dat dat ook genetisch bepaald is, kan ik nauwelijks met feiten staven. Ik hou gewoon van eten, zoals een ander van roken of drank houdt. Twee zaken die in het geheel niet aan mij besteed zijn. En wat dat eten betreft heb ik in de persoon van een geregeld bezochte diëtiste een stok achter de deur. Als zij niet ongezien meekijkt met mijn eetgewoonte zou het nog weel erger zijn. Ik mag graag eten en wat dat betreft heb ik een paar rare gewoontes. Zo heb ik de neiging om mijn vlees of vis tot het laatste te bewaren. Eerst eet ik de aardappelen of rijst of groenten en dan pas het vlees of de vis. Ik bewaar het lekkerste tot het laatst. Rare gewoonte, waar ik geen enkele verklaring voor heb, maar die ik thuis zo veel mogelijk praktiseer. Niet als ik uit eten ga, want ik weet echt wel hoe het hoort.
Vroeger thuis was het, net als ik nu, mijn vader die geregeld kookte. Zeker toen hij gepensioneerd was. Ik heb nog ruim 10 jaar van zijn kookkunst kunnen genieten. In zijn militaire diensttijd heeft hij de koksopleiding genoten  en werd kok. Ik geloof niet dat hij in die tijd, waar andere soldaten een geweer droegen, ooit iets anders in zijn hand heeft gehad dan een pollepel. Mijn vader kookte niet alleen aardappelen, groente, vlees. Van tijd tot tijd kondigde hij trots aan dat we Indisch gingen eten: “Macaroni!” Buitenland was voor hem buitenland. Maar er was niemand ter wereld die zo lekker als mijn vader gebakken tomaat kon maken. Het water loopt mij nu nog in de mond.
Ik ga dadelijk naar AH. Een kant en klaar magnetronschoteltje inslaan, want Gade eet vanavond niet thuis. Morgen ga ik chique uit lunchen. De twee polen in mijn eetbeleving. En alles daar tussenin smaakt mij ook uitstekend.