Vrouwen

De zaterdagavond kent zo zijn vast patroon. Na de maaltijd, vast pandoer, is het tijd voor ‘Nederland zingt’. Ik ben verslingerd aan dat tv-programma van de EO waar galmende orgelklanken en schallende trompetten de samenzang vanuit statige kerken begeleiden. Ik kan geen genoeg krijgen van de close-ups van zingende mensen, bij wie ik vaak een kort verhaal verzin of een karakteristiek etiket opplak. Soms wordt er geput uit oudere opnamen en staan midden in de zomer mensen in dikke winterkleren Gods lof te zingen en omgekeerd op een koude vorstdag een kerk vol opgestroopte mouwen en luchtige, maar protestants keurige zomerjurkjes kwelen  d’ong’looflijke goedertierenheid. Maakt mij niet uit, ik zwelg mee.
Daarna volg ik de koninklijke wederwaardigheden aan de hand van Jeroen Snel in ‘Blauw Bloed’. Ja, ik schaam me nergens voor. Eigenlijk nooit zo gedaan, maar nu ik 70 ben durf ik te zeggen dat ik twee dingen voorgoed voorbij ben: de schaamte en de ambitie. Kan ik iedereen aanraden, een schaamteloos en ambitieloos bestaan. Jaren eerder zo overtuigd moeten doen.
Gisteravond was het daarna tijd voor de hoofdfilm op België 1. Het verhaal van Hendrik VIII en zijn eerste drie vrouwen. Eigenlijk vier, in die eerste periode,want het gerucht gaat dat hij de beide zusjes Boleyn begeerde. Dat was toen hij nog met Catharina van Aragon getrouwd was. De film is gebaseerd op een boek waar de schrijfster ook veel geput heeft uit haar eigen fantasie. Maar dat maakt het verhaal er niet minder smeuïg om en het prikkelt mijn nieuwsgierigheid om weer eens uit te zoeken hoe dat allemaal zat, rond die schavuit van Hendrik VIII. Een heel rijtje echtgenotes wisselen elkaar in hoog tempo af en dan zullen daar vast ook nog wel een fiks aantal maîtresses hebben rond gedanst. Echtgenotes die als ze niet al gewoon gedumpt werden, hun hoofd letterlijk verloren.
Een zaterdagavondje van stichtelijk gezang naar vuige intriges, overspel en vermeende incest. Gewoon op de bank voor de tv. Een mens maakt wat mee.