Fitness

Ik mag het bekend veronderstellen dat ik aan fitness doe. Ik mag het ook bekend veronderstellen dat ik onlangs van trainingsinstituut veranderd ben. De club waar ik trainde kreeg een andere opzet. Mijn vast trainers vertrokken naar een ander club. Reden genoeg voor mij om met hen mee te verhuizen. En met mij nog zo’n 200 andere fitnessers. Dus in mijn nieuwe club zie ik toch heel wat vertrouwde gezichten, al is het vast groepje waar ik mee trainde uit elkaar gevallen. Maar fitness doe je toch vooral in je eentje.
Mijn nieuwe club heeft uiteraard een Engelse naam. My Health. Goede gezondheid, denk je dan bij je zelf. Valt nog mee dat het niet Our Health is. Dat zou pas echt een hechte club veronderstellen.
De club is gevestigd in een voormalige tennishal. Dat heeft gevolgen voor de akoestiek. Het klinkt in de hal als in een oude kerk. Geeft wel wat sacraals aan de oefeningen die ik er doe. Heb soms de neiging om  het ‘Tantum ergo’ aan te heffen. Ik ben tenslotte bezig met een eredienst voor het krakkemikkige lijf.
Dat krakkemikkige lijf is onlangs doorgemeten door de trainer. Ik moest met blote voeten op een plaat gaan staan. Die plaat seinde allerlei gegevens over mijn lijf door naar een computer waar een strookje uit kwam rollen. Een onrustbarend strookje met allerlei alarmerende waarden. Dat verbaasde me eigenlijk niet, want ook zonder zo’n ingewikkelde meting weet ik ook wel dat ik overgewicht heb, mijn BMI  zich in het gevarengebied bevindt en dat ik fors van mijn ideale gewicht afwijk. De begeleider noemt dat trainingsdoelen. Alleen mijn spiermassa bevindt zich in het groene gebied, net zo als mijn bmr. Al weet ik niet wat dat laatste is.
Het apparaat berekent ook mijn metabolische leeftijd. Die is 11 jaar hoger dan mijn werkelijke leeftijd. Zal ook wel niet goed zijn. Is waarschijnlijk ook een trainingsdoel, die te verlagen. Mijn metabolische leeftijd is 79. Misschien wil het apparaat wel zeggen dat ik eigenlijk al drie jaar dood ben. Benieuwd hoe ik dat goed getraind krijg.