Gelderseplein

Vanmiddag realiseerde ik mij dat ik een maand geleden niets heb ik geschreven over mijn relatie met het Gelderseplein in Arnhem. Een vreselijke vuurwerkbrand met noodlottig gevolg zette een van de aan dat plein liggende flats in lichterlaaie. En toch zou er reden genoeg zijn geweest om daarover te schrijven. Ik had tenslotte, zij het in een ander complex, aan datzelfde plein gewoond. Het Gelderseplein ligt aan de rand van Arnhem, drie eenvormige pleinen, het Gelderse-, het Kleefse- en het Brandenburgseplein. Aan elk van die pleinen twee immense flatblokken met galerijwoningen. In 1971 trokken wij, Els en ik, als eerste bewoners in die riante behuizing. Er waren mensen die zich afvroegen waarom wij daar gingen wonen, er was immers onder langs de flats een snelweg geprojecteerd. Wij werkten in die tijd allebei in Arnhem. Logisch dus dat wij graag gebruik maakten van het aanbod daar een ruim en aan de eisen van de tijd van toen beantwoordend appartement te kunnen betrekken. Het was daar goed wonen. De snelweg liet nog jaren op zich wachten en wij keken uit over een fraai water, de Immerlooplas met in de verte de contouren van Nijmegen. Wij zagen uit naar het ‘beloofde land’ ,zoals we dat toen noemden. Onze buren waren net zo jong als wij en met de bewoners van de nummers 81, 83, 85, 87 en 89 vormden wij een galerijvereniging “De Tachtigers”. Het was in die tijd dat er heel veel vrienden over de vloer kwamen, oranje en bruin waren de modekleuren en aan de muur hingen anti-oorlogsposters en voor het raam macramé-werk. Kinderen werden geboren. Er lag nog een leven voor ons.
We hebben er tot 1975 gewoond. Bijna vijfenveertig jaar geleden vertrokken we er. Terug naar Nijmegen.
En dan op nieuwjaarsdag is er het bericht van de vuurwerkbrand. Ik hoor en lees dat de wijk in die 45 jaar drastisch van karakter is veranderd. Dat het de armste wijk van heel Gelderland is geworden, een stapelplaats van criminaliteit en verloedering die in niets meer lijkt op de goede herinnering die ik er aan heb.