Grafsteen

Achter in de tuin, weggedrukt tegen een muur en inmiddels wat overwoekerd door klimop, staat een grafsteen. De steen dekte ooit een graf op een groot kerkhof. Dat graf zou geruimd gaan worden. Het werd nooit meer bezocht, er werd nooit meer een bloemetje op gelegd. Toen hij het bericht kreeg over de aanstaande ruiming, nu al weer een paar jaar geleden, belde hij op naar de begraafplaatsbeheerder. Hij vroeg wat er met de steen van het te ruimen graf zou gebeuren. “Die wordt verbrijzeld.” Dat was het even korte als simpele antwoord. Hij vroeg of hij de steen mocht hebben. Dat mocht. Een vriendelijke steenhouwer haalde de steen weg en zette hem in zijn werkplaats. Daar haalde hij de steen op. Makkelijk gezegd, maar een grafsteen is loodzwaar. Met vereende krachten kwam de steen achter in de tuin te staan. Het is een eenvoudige steen. Twee namen, twee geboortedata, twee sterfdata. De naam van mijn vader, de naam van mijn moeder. Bij allebei een zelfde geboortedag. 19-11. Niet hetzelfde jaar. Tien jaar verschil. 1891 en 1901. Ik heb lang gedacht dat vaders en moeders op dezelfde dag jarig hoorden te zijn. Bij ons was dat zo, waarom dan niet bij anderen?  Voor mijn vader was dat aanleiding voor zijn standaard- en vaak verteld grapje dat hij zo laat ging trouwen, hij was al een eind in de 30, omdat het hem maar niet lukte een partner te vinden die op de zelfde dag jarig was.
Vandaag zou mijn vader 113 geworden zijn, mijn moeder 103.
Ik bezocht hun graf maar een enkele keer, niet eens met Allerzielen, maar heel af en toe, als ik in de buurt was. Ik was niet zo gehecht aan de plaats, hun laatste rustplaats. Hun grafsteen rust nu in de tuin. Bijna onzichtbaar, achterin. Ik lees hun namen Johan Roelofs en Bernardina H. Roelofs-van Loosbroek. Op de steen staat ook de lijfspreuk van mijn vader: “Leef in Vrede”. Nog steeds een goede raad.