Handtekening

Ik heb de rare gewoonte om als in de kruiswoordpuzzel in mijn lijfblad helemaal opgelost heb die van mijn handtekening te voorzien.Dat gebruik, dat wat mij betreft kan worden opgenomen in de UNESCO-lijst van immaterieel cultureel erfgoed, is er ooit zo ingeslopen. En het heeft school gemaakt. Ik hoorde van een vriendin dat zij dat bij een goed opgeloste puzzel ook doet. Reden te meer om ‘het zetten van een handtekening bij een opgeloste kruiswoordpuzzel’ voor te dragen voor een plaatsje op die lijst. Het zou niet misstaan in het rijtje van kandidaten dat nu gevuld wordt met het bloemencorso Zundert, Draaksteken in Beesel, de Valkerij, Koningsdag en schoonrijden op de schaats. Dat rijtje voordrachten  is niet door mij verzonnen. Ben je gek. Er is en commissie die zich buigt over die voordrachten. Daar kan mijn suggestie gemakkelijk bij.
Mijn zo goed als daagse handtekening is een van de weinige keren dat ik die nu nog neer pen. Dat is wel eens anders geweest, want vele jaren lang maakte mijn handtekening  een trouwakte tot een rechtsgeldig document, dat twee mensen aan elkaar verbond. Mijn signatuur gezet als buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand gaf echter geen enkel garantie voor de duurzaamheid van dat verbond. Bij de ontbinding van een huwelijk bleek mijn ondertekening met terugwerkende kracht van generlei  betekenis.
Als ik mijn handtekening van vroeger en nu met elkaar vergelijk zie ik grote veranderingen. Zou mooi zijn om die eens door een grafoloog te laten duiden. Mijn eerste handtekening bevatte nog al mijn voorletters, opgesloten in de zwierige krul van de hoofdletter R. Dat was priegelwerk, die vier letters in die beperkte ruimte. In de loop der jaren is er veel aan vereenvoudigd. De J versmolt soepeltjes met de R en de Th, A en E ruimden het veld. Uit mijn achternaam verdwenen de klinkers. Zonder dat ik het zelf in de gaten had was mijn handtekening te lezen als RIP. Iemand vroeg zich af waarom ik mijn brieven ondertekende met dat grafschrift. Ik legde hem uit dat de I  eigenlijk een kleine letter l was en de f en de s samen al schrijvende  een p vormden. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat mijn handtekening, zeker met dat profetische perspectief, immaterieel erfgoed waardig is.