Hatert

Ik had een huis in Hatert. Wij trokken er in 1975 in. Een keurige hoekwoning met garage, een voortuin en een achtertuin. Precies groot genoeg voor ons vieren, vader, moeder, zoon en dochter. Een gezin uit het boekje in een huis uit het boekje. Een huis dat stond aan de ‘goede’ kant van Hatert,die Nijmeegse nieuwbouwwijk die nog maar een heel klein beetje leek op het dorp voorbij de hei dat dat het ooit geweest was.
Het was goed wonen in Hatert, waar alles in de buurt was. De kleuterschool, waar de zusters Dominicanessen nog de baas waren, de lagere school ‘De Vossenburcht’, toen nog twee kerken die in die jaren al voorzichtig aan een kwijnend bestaan begonnen. En wij waren actief in de wijk en op de scholen en in en rond de kerk.We waren klaar-over als de school aanging, versierden de kinderfietsen op 30 april en gingen in het wijkcentrum naar de carnavalsavond, zaten beurtelings in het oudercomité en op zondag stond ik langs de lijn bij de thuiswedstrijden van SV Hatert dat toen ook nog in een heel hoge amateurcompetitie speelde. Het waren mooie tijden, niet alleen nu ik er op terug kijk, maar ook toen al. Veel vrienden op bezoek, een warm nest, ook toen we besloten elkaar wel vrij, maar niet los te laten en samen apart te gaan wonen, allengs verder van elkaar, maar allebei nog in Hatert.
Ik had een huis in Hatert tot 1993. Toen verhuisde ik naar waar ik nu woon en realiseer mij dat dit het adres is waar ik het langst gewoond heb. Als ik over ’thuis’ droom, is het huis in Hatert het decor. Ik bleef met Hatert verbonden.  Els woonde er nog, ik had er nog mijn huisarts en ging ter consultatie geregeld te rade bij de praktijkondersteunster en was donateur  van de voetbalclub, die steeds verder afzakte en afzakte.
De kinderen vlogen uit, Els ging dood en vandaag heb ik mij ingeschreven bij een huisartsenpraktijk hier in de buurt. Ik belde met de assistente van mijn Hatertse huisarts om haar te vertellen van mijn vertrek. “Ik zal het doorgeven en uw dossier doorsturen”, klonk het ter afscheid.
De jaarlijkse donatie aan de voetbalclub is mijn enige band nog met Hatert. Afgelopen zondag verloren ze met 15-1. De rest is herinnering.