Helleveeg

Gade is met een vriendin een dagje weg. Eigenlijk maar een half dagje. Naar de sauna. Voor mij tijd te over om ook op bezoek te gaan. Het doktersbezoek vergt maar een half uurtje. Weer een pil erbij en nog wat kleine aanpassingen. Tijd genoeg nog om bij de een of ander op bezoek te gaan. Maar de een is druk met haar scriptie en de ander is weg naar andere afspraken. En dan bedenk ik dat ik de tijd ook heel goed kan besteden aan het bekijken van een film. Ik wil nog graag ‘Knielen op een bed met violen’ zien. Maar ik ga nooit alleen naar de film. Dat doe ik altijd met ons tweeën, Gade en ik. En dan vind ik het altijd een wat treurig gezicht als je in zo’n bioscoopzaal een man alleen binnen zie sloffen. Dat straalt altijd een soort onbeholpen treurigheid uit. De eenzaamheid druipt er van af. En nu, aan het vroege begin van de avond zal ik zelf aan dat beeld beantwoorden. Maar ik voel me niet eenzaam en zeker niet treurig. Ik ga gewoon lekker naar de film.
Als ik de agenda raadpleeg, kom ik tot de ontdekking dat de film van mijn keuze op deze dag niet meer draait. Maar er is een redelijk alternatief. ‘De Helleveeg’.  Gebaseerd op het boek van A.F.Th. van der Heijden. Ik las het bij het uitkomen, nu drie jaar geleden en herinnerde mij een poetsgrage tante in een Eindhovens decor. En een intrigerende kaft van het boek. Het hoofd van een vrouw, ondersteboven met lang uitwaaierend haar.
Ik koop een kaartje en een kop cappuccino. Ik schuifel naar binnen. Ik ben de eerste, de zaal is verder nog leeg. Ik ben de enige die mijzelf als man alleen met een cappuccino in zijn hand zijn stoel ziet opzoeken. Niks treurig gezicht, gewoon lekker naar de film.
Het slotbeeld van de film is een parafrase van de kaft van het boek. De hoofdpersoon hangt onderste boven aan een klimrek. Uitwaaierende haren. Tekst: “Zo op de kop ziet de wereld er heel anders uit. Stuk mooier, of niet dan.” Van der Heijdens alter ego antwoordt: “Veel mooier.”