Hemelvaart

Wat een paar kilometer toch al kan uitmaken. Hemelsbreed ben ik maar zo’n 60 kilometer van thuis verwijderd, misschien zelfs nog wat minder. En toch verandert mijn dagritme en is in bijna niets meer te vergelijken met mijn gebruikelijke bezigheden. Ik neem hier weer tijd om te lezen en te luieren. Hier is dat sprookjeshuisje in de bossen in de buurt van Gorssel. Ik schreef er al vaker over. Hoe uitgelezen de plek is. Een tijd geleden kregen Gade en ik het bericht dat het niet langer beschikbaar was. We huurden het van tijd tot tijd een paar dagen. En hoe dicht bij ook, hier is alles anders. Een soort paradijsje. Fröbelwoordje, ik weet het, maar zo voelt het nu een maal. Het huisje zou permanenter gebruikt gaan worden. Geen plaats meer voor incidentele gebruikers. Toen we dat bericht kregen keken we elkaar beteuterd aan. We voelden ons als Adam en Eva, verdreven. Een paar weken terug kwam er een nieuw mailtje binnen. Het huisje was toch weer beschikbaar en ook rond de Hemelvaart nog vrij. En gisteren arriveerden we hier weer. Hemelvaart, de naam van deze dag had niet toepasselijker gekozen kunnen zijn. Maar het was alsof iedereen naar zijn eigen hemel op weg was. Op deze doordeweekse zondag was zelfs de spitsstrook open. Iedereen verplaatste zich naar opa en oma, de dierentuin of het openluchtmuseum. Over het zandpad, waaraan we nu tijdelijk wonen, hadden rijen fietser moeite om in het rulle zand in het rechte spoor te blijven. Blijft natuurlijk een raar fenomeen. Hemelvaart een vrije dag. Geen hond die nog weet wat er op Hemelvaart gevierd wordt, wie er naar de hemel gaat. Maakt niet uit. Vrije dag is vrije dag en elke reden is goed genoeg. Maakt niet uit wat je gelooft. Ik ga nog even lezen.