Padje

Langzaamaan begint het wat kil te worden op het terras van de golfclub. Ik heb mijn wekelijkse woensdagavondwedstrijdje gespeeld met het gebruikelijke onthutsende resultaat. Waarom vind ik dat spelletje toch steeds nog zo leuk? Dat is bijna omgekeerd evenredig met de magere score die 9 van de 10 keer mijn deel is. Natuurlijk is het zo dat je lekker buiten bent, de omgeving prachtig is en er toch steeds de uitdaging ligt van een mooie bal te slaan. En het werkt ook als een catharsis, een loutering. De voortdurende confrontatie met je zelf. Want elke fout wordt alleen door jou zelf gemaakt. Je kunt niemand de schuld geven. Daar word je deemoedig van. Van die deemoedigheid is op het terras weinig meer te merken. Dan komen de verhalen over wat je meemaakte, net de afgelopen wedstrijd of die keer op die bijzondere buitenlandse baan nu al weer 8, nee het was al weer 12 jaar geleden. En delibereren we of konijnenkeutels nu losse natuurlijke voorwerpen zijn of niet.
Deze woensdagavond komen er 4 mannen met hun honden het terras op. Zij blijken op de woensdagavond altijd een rondje door het natuurgebied te lopen met hun beesten en dan het golfterras als aangenaam rustpunt te nemen. Een van de mannen heeft een pracht van een Ierse setter bij zich. Een vriendelijke hond, fraai in zijn vel met een glanzende roodbruine beharing. Als ik hem zie tuimelt de tijd weer om . Het is 1950. Ik zie Padje, de Ierse setter, de hond van de fietsenmaker die twee huizen verder woonde. Waarschijnlijk de eerste hond die ik in mijn leven van dichtbij zag. Op Herta, de herdershond van mijn Oom Wim, na. Maar bij die hond kwam ik nooit dichtbij. Die was niet te vertrouwen. Wat vertrouwen precies was, wist ik nog niet. Met 4 jaar kon ik dat ook nog niet te weten. Alles leek toen nog vertrouwd. Net als Padje, daar kon je wel dichtbij komen. En aaien. Padje vond alles goed. Heel vertrouwd. Dat alles heb ik overdacht op een killer wordende avond in de Berendonck.