Houdbaarheidsdatum *)

Bestaat er iets dat een eeuwigheid kan meegaan? Krampachtig proberen we soms aarzelend iets vast te houden, vast te leggen, neer te schrijven. In de wankele hoop dat het zal overleven, nooit meer voorbij zal gaan, de tijd zal trotseren. Maar we zingen ook dat uren, dagen, maanden en jaren als een schaduw heen vliegen, wij vinden, waar wij staren niets bestendig hier beneen, op de weg die wij betreden staat geen voetstap die beklijft, al het heden wordt verleden schoon ’t ons toegerekend blijft. Dat laatste dan weer wel, maar op dat toerekenen zit ik niet zo te wachten. Gezang 292 zou ons aller lijflied moeten zijn. Maar we proberen tegen beter weten in te doen of niet alles een uiterste houdbaarheidsdatum heeft, we doen of we tijd zouden kunnen verslaan. Vergeet het maar, de tijd wint altijd van ons, nadat ze alle wonden geheeld heeft. Dat is het dilemma waar een beetje columnist zich bij voortduring voor geplaatst weet. De strijd tussen de actualiteit die hij voor even weet te vangen en de tijd die onverbiddelijk verder gaat. Zeker de politiek actualiteit is zo vergankelijk en al weer gewijzigd voordat de inkt van het dagelijkse of wekelijkse stukje is opgedroogd .
Soms worden onze eendagverhaaltjes vastgelegd in een boekje. Hopen dat het niet op de brandstapel of in de ramsj terecht komt. We kunnen als columnschrijvers niet allemaal Youp van ‘t Hek of Mart Smeets heten. Die verkopen toch wel. Al stond hun naam maar op het telefoonboek, dan wordt dat met Sinterklaas of Kerst toch weer een onverbiddelijke bestseller. Een bestseller die in negen van de tien gevallen op de wc terecht komt en zo wordt het een toiletboekje voor bij een toiletbezoekje.
Het bundelen van columns, zeker die met een fikse politieke bedding, in een boekje loopt nog een risico. De stukjes zijn vaak zo tijdgebonden dat het boekje de kans loopt verouderd te zijn, nog voordat het gepresenteerd wordt. Dat gevaar ga ik graag uit de weg. Daarom zijn de stukjes die ik dagelijks sinds augustus 2010 op mijn website zet alleen maar daar na te lezen.
Ik heb bewondering voor de collega-columnist die zijn verhaaltjes in een boekje bundelt. Mij ontbreekt daartoe de moed. Faalangst is my middle name. Ik verschuil mij achter de malafide opvatting dat mijn stukjes maar24 uur actueel zijn. Daarna zouden ze al weer door de tijd zijn ingehaald. Bovendien wordt wat ik vandaag vind morgen al weer door mij zelf ontkend of minstens genuanceerd. Als de columnist zijn column voorleest is hij na ruim 400 woorden uitgesproken Net zo als ik nu. De tijd kan vanaf dit moment met dit stukje aan de haal gaan.
——————
*)Deze column sprak ik uit bij de presentatie van het boekje “Uitgesproken”, verzamelde columns van Vincent Cantrijn op 6 juni 2015