Uitgespeeld

Met zeker een ding in mijn leven ben ik te laat begonnen en te vroeg opgehouden. Nee, ik heb het niet over roken. Dat heb ik nooit gedaan en daar kun je maar beter ook helemaal niet mee beginnen. Hoef je ook niet op te houden. Ik heb het ook niet over drinken. Daar ben ik een fiks aantal jaren alweer mee opgehouden omdat op te veel medicijndoosjes de waarschuwing stond dat ik voorzichtig met alcohol moest zijn. Dan beter maar helemaal gestopt. Ik mis het niet. Komt misschien omdat ik er destijds op tijd mee ben begonnen en ik mijn sociaal aanvaardbare portie wel gehad heb. Ik heb het ook niet over trouwen. Dat heb ik tamelijk vroeg gedaan, even mee opgehouden en met veel genoegen de huwelijksdraad weer opgepakt. Nee, die zaken bedoel ik dus allemaal niet.
Waar ik wel te laat mee ben begonnen is met golfen. Ik was altijd een verwoed mini-golfer. Ik speelde bijna elke werkdag in de middagpauze met twee drie collega’s op een golfbaantje midden in de stad, waar nu het Valkhofmuseum staat. Dat was eind jaren 70 van de vorige eeuw, 40 jaar geleden. Nu is mini-golf in niets te vergelijken met echt golf, maar toen al leek het mij fantastisch om in zo’n grote wei met vijvers en immense zandbakken je balletje in zo weinig mogelijk slagen in een paar honderd meter verwijderd gaatje te mikken. Een collega vertelde mij dat hij met lessen was begonnen. Het was nog in de tijd dat golfen nog niet zo populair was, halverwege de jaren 90. Ik ging ook op les en het was zo leuk als dat ik dacht dat het was. Ik speelde twee, soms zelfs drie keer in de week, won prijzen en sleet een goed deel van mijn bestaan op de golfbaan. Bijna 20 jaar lang. Toen liet het lijf mij wat in de steek, de techniek ging achteruit, ik was de swing kwijt. De stokken staan nu al twee jaar in de kelder.
Gisteren was ik nog weer eens even op de golfbaan. Om Gade op te halen. In een buggy reed ik haar tegemoet. Weer even samen op de baan. Zij sloeg een prachtige slag naar de de green, een put. Ik keek. Ik ben uitgespeeld.