Huis

Er steken twee draadjes uit de muur naast de voordeur. Op de deur een briefje: KLOPPEN S.V.P. Duidelijk dat de bel er nog niet is, maar wel  waar die zal moeten komen. Ik heb hier een afspraak met een aanstaand bruidspaar. Een huis in meer dan kennelijke staat van verbouw. Ik klop. Het halletje staat vol met dozen en er is een overvolle kapstok. De muren zijn al fris geschilderd. Hoe anders de woonkamer waar ik door heen geloodst wordt. Een bouwplaats, met zakken kalk, een werktafel, een bestofte vloer. Een schouw. Daar zal ooit een houtkachel branden. Maar nu is het nog een werkplaats. Al vijf jaar is hij bezig dit huis tot het zijne te maken. Verbouwingen en verbouwinkjes. Maar de verwarming brandt. En over een maand of twee zou het af moeten zijn. Hoopt hij. De keuken is al een heel eind klaar. Maar toch ademt ook deze ruimte nog lang niet zo ver zijn. De Nespresso werkt, maar de wanden zijn nog kaal. Het is nu nog een huis waar iedereen zou kunnen wonen. Zij hebben er hun stempel er nog niet opgedrukt. Het is wel van hen, maar het hoort hen nog niet toe. Ze zijn nog een gast in hun eigen huis.
Ik ken dat gevoel. Zij het milder. In de tijd dat de schilders bij mij huis hielden. De afbladderende wanden waren mij vertrouwd, de vale plekken op de gangmuren en al die schilderijtjes en prullaria, waar ik zo aan gehecht ben. De muren zijn nu afgestoken en opnieuw gestukadoord. Fris gesaust. Er zijn hele plafonds vervangen. Maar veel muren zien er nog uit als in het verbouwhuis waar ik was. Kaal en wit. De kunstwerkjes die er ooit hingen liggen op een stapel te wachten tot ze terug gehangen worden. Dat is opnieuw uitmeten, recht hangen. En samen overleggen of alles wel op dezelfde manier terug moet. Dan pas zal ook dit stukje huis weer onze handtekening dragen. Dat is maar een klein stukje huis.
Het aanstaande paar heeft zo goed als een heel huis te gaan en ook nog een bruiloft en ook nog een kind op komst. Ik ben al getrouwd en de kinderen zijn het huis uit.