IJspret

Ik heb weinig met kou. Met hitte trouwens ook niet. Ik ben een man van gemiddelde. Een temperatuurtje tussen de 18 en 22 graden daar floreer ik bij. Ik ben op mijn best bij kamertemperatuur. Ik wacht nu dan ook gelaten op het voorbijgaan van deze forse vorstperiode. Natuurlijk schijnt de zon prachtig, is de lucht stralend blauw en verheugen heel veel mensen zich op nog een paar dagen onder nul, zodat er straks geschaatst kan worden. Maar die lol gaat aan mij voorbij. Ik kan niet schaatsen. Ik heb nog nooit van mijn leven op schaatsen gestaan. Ja, rolschaatsen. Heel even, maar zelfs dat vond ik een te wankel genoegen. Als kind mocht ik van mijn vader niet leren schaatsen. Overbezorgde lieve man. Jantje zou eens kunnen vallen en weet niet wat breken. In de eerste 10 jaar van mijn leven was ik nog een frêle manneke en zag er breekbaar uit. Vader was zuinig op zijn nakomeling die ook nog een nakomertje was. En als ijspret niet in de vroegste jeugd als zodanig ervaren wordt, blijft het moeilijk daar ooit nog van te genieten. Wintersport, ook zo iets. Voor mij bijna, net als ijspret, een oxymoron. Ik heb nog nooit waar dan ook op de lange laten gestaan. Skigebieden bezocht ik alleen in zomervakanties en winterbruin heeft nooit mijn kaken gekleurd.
Deze dagen kun je geen krant opslaan of er staan lange verhandelingen over koude beleving en de tocht der tochten in.  En elk tv-station stelt zich de vraag of er wel of geen Elfstedentocht komt. Er worden heuse kansberekeningen op losgelaten. In mijn lijfblad meldt een meteoroloog dat er 25 % kans is op een Tocht. Ik weet niet zo goed wat ik daar mee aan moet. 25% van wat? Zal er slechts een kwart van de route bevroren zijn? En ligt van de 200 kilometer nog 150 kilometer open. Of heeft het ijs maar 25 % van de dikte die eigenlijk nodig is om alle 11 steden aan te doen of, nog dwazer, kunnen er maar 3 steden(= 25% van 11) aangedaan worden? 25% kans is lauw kans. Dus ook dit jaar geen Elfstedentocht. Ik zal er niets aan missen.