Vaatlijden

Normaal is het de tijd waarop ik mijn warme sponde verlaat. Nu moet ik mij op die tijd melden in het ziekenhuis. Half negen. Het is nog nauwelijks licht. De voorruit van mijn auto moet ik krabben. Mijn cardioloog wenst een aantal zaken rond mijn hart weer eens goed te onderzoeken. En daar hoort het doorlichten van de halsslagaders bij. Op dit voor een AOW-er toch onzalige tijdstip. Voordeel wel is dat je niet eindeloos hoeft te wachten doordat het onderzoeksprogramma uitloopt of er een spoedgeval tussendoor komt. Voor 9 uur is het geen tijd voor spoedgevallen. Ik moet naar afdeling C86, klinische neurofysiologie. Zo’n naam alleen al geeft je status. Ik ben ruim op tijd. In de uitnodigingsbrief staat dat het onderzoek 30-45 minuten zal gaan duren. Precies om half negen komt een laborante mij halen en strek ik mij uit op de onderzoekstafel. Ik krijg wat geleidingsgel in mijn hals gesmeerd en zij gaat op zoek naar mijn aders. Ik hoor een geruststellend, zij het zoals bij mij gebruikelijk wat onregelmatig geluid uit de onderzoeksmachine komen. Mijn bloed stroomt nog. De aderen zijn nog niet helemaal dicht geslibd. Ik weet dat de laborante niets mag zeggen. Ik probeer niet eens iets van haar te weten te komen over het beeld dat zij ziet. Zij straalt op en top professionaliteit uit. Vriendelijk maar met een beroepsmatig slot op de mond. Of liever gezegd een filter waardoor woorden als ‘vaatlijden’ en ‘hartfalen’ er veel minder bedreigend uitkomen, dan dat ze gewoonlijk in mijn oren klinken. Bekwaam verwijdert ze de gel uit mijn hals. “Zo dat was het dan weer, de uitslag bespreekt de cardioloog met u.” Het is nog geen kwart voor negen als ik het hospitaal verlaat. Ik bel Gade om te vragen wat ik bij de goede slager, waar ik toch langs kom, moet halen. Een pond riblappen, 2 ons bieflapjes, 6 lamsworstjes en 2 ons kalkoenfilet plus voor op brood 1½ ons hemelse ham. Er is nog vertrouwen dat ik het minstens een week uithoud.