Japie

Met een beetje weemoed afscheid genomen van Jacqueline, de hoofdpersoon uit de te korte serie ‘Volgens Jacqueline’. Het was het vervolg op de serie ‘Volgens Robert’. En zo kregen we inzicht in een kapot gelopen huwelijk. Of eerder ontspoord. Op een gegeven ogenblik bleek de wissel voor beiden niet de zelfde kant op te wijzen en sloeg de ene rechtsaf waar de ander rechtdoor had willen gaan. Hoe herkenbaar is zo’n situatie? Je denkt op dezelfde weg te zitten, maar zelfs als dat zo is lijkt de snelheid zo verschillend dat de een de ander niet meer kan bijhouden. En je gaat dan bij jezelf te rade. Bij Jacqueline wordt dat heel mooi gevisualiseerd. Op de momenten van reflectie en bezinning komt een klein meisje in beeld, dat naast Jacqueline staat, haar hand vasthoudt maar soms er ook gewoon vandoor gaat en verdwijnt . Dat is haar Kleine Zelf. Dat Kleine Zelf zegt niets, maar haar blik maakt alles duidelijk. Misschien is het wel haar geweten, haar Japie Krekel, dat kleine beestje dat het geweten van Pinokkio, de tot mens geworden houten pop, is en die hem op het rechte spoor houdt.
Kijkend naar Jacqueline en haar kleine alter ego vaag ik mij af wie of wat mijn Japie Krekel is. Wat houdt mij op het rechte pad of vergoelijkt mijn ontsporingen. Zit er ook op mijn schouder een mini-mij die mij af en toe wat bestraffend aankijkt, zachtjes nee schudt en licht verontwaardigd zijn schouders ophaalt en fronst. Misschien is het soms wel mijn spiegelbeeld, een vertrouwd gezicht dat mij van tijd tot tijd als een volslagen onbekende voorkomt en ook geen antwoord weet op de vraag die ik mij woordeloos heb gesteld.
Heeft ieder mens zijn eigen Japie Krekel of zijn er mensen die hun Japie de mond hebben gesnoerd, zodat ze alleen nog maar naar hun eigen gelijk hebben te luisteren. Japie Krekel dat is niet meer dan de ander, het andere ik, die soms heel wat te zeggen heeft. Als je maar wilt luisteren.
Staatssecretaris Dekker kan gerust zijn. ‘Volgens Jacqueline’ is amusement, maar zette mij wel aan het denken.