Kennismaking

Zijderus, Henri Zijderus. Langzaam zag ik hem weer voor mij. Jaren had ik niet aan hem gedacht, was ik zijn bestaan vergeten en was hij zelfs geen herinnering gebleven. Misschien had hij tot dat moment, tot die zondagmiddag wel nooit bestaan. Zo’n zondagmiddag zoals een zondagmiddag in de late lente hoort te zijn. Zo’n middag waar heel Nederland zich zelf wandelend of fietsend uitlaat, ergens halverwege op een terrasje belandt en geniet van de zon, de cappuccino of het alcoholvrije biertje.
Het is druk op het terras bij de uitspanning aan de rivier. De rivier is er, onzichtbaar, de hoge dijk staat tussen ons en de rivier. Wij zijn over die dijk aankomen fietsen en vinden nog net een vrije tafeltje in de schaduw van een notenboom. Een wielerclub heeft de rest van de banken en stoelen ingenomen. Bezweet en met rode hoofden van de hitte komen zij bij van hun wekelijkse toertocht, waar ze tegen alle afspraken in toch ook weer een wedstrijdje van hebben gemaakt. Ik hoor hen kwetteren over hun wieleravonturen  waarbij zij trots opgeven over de cols die zij in verre vakantielanden bedwongen hebben, natuurlijk allemaal van de moeilijke kant. Dat was nog eens afzien, nu is het vooral een plezierritje.
In al dat geroezemoes komt nergens vandaan de naam Henri Zijderus bij mij  boven. Zacht voor mijzelf spreek ik die naam uit. Gade vraagt wie dat is, Henri Zijderus. Ik heb geen flauw idee. Gade vraagt door, waar hij vandaan komt, hoe ik hem ken, wat hij doet. Ik vertel haar dat hij uit Kampen komt, metaalbewerker was, gespecialiseerd in sierhekken. Ik ken hem uit mijn diensttijd, iets anders zou ik niet kunnen bedenken. Als Gade doorvraagt maak ik hem lid van een zangkoor, hij heeft een mooie stem, nee het is geen kerkkoor waar hij zingt, musical klassiekers is hun repertoire. Henri heeft een iets jongere broer, Joris, maar die ziet hij nauwelijks meer, zeker niet sinds zijn ouders lang geleden alweer kort na elkaar zijn overleden en hij in hun huis, zijn geboortehuis is blijven wonen. Alleen. Misschien gaat het daarom niet zo goed tussen hem en zijn broer. Dat vindt hij jammer. Maar gelukkig heeft hij nog zijn kat, een mooi zwart beest met felgroene ogen.
Ik zeg tegen Gade dat we misschien nog wel eens vaker van Henri Zijderus zullen horen of zien. Wie weet.