Kerstdag

Eerste Kerstdag was bijna zoals het behoort te zijn. Alleen de kerkgang ontbrak. Maar voor de rest zat alles erop en eraan. Het begon in de ochtend met het traditionele kerstontbijt bij Ex. Worstenbroodjes en ander lekkers. En natuurlijk begon het met elkaar een ‘zalig kerstfeest’ te wensen. Ik heb nooit anders dan zalig gewenst. Resultaat van een katholieke opvoeding. Dochterlief is er niet bij, Gade ook niet. Tradities hoeven niet altijd door iedereen overal gevolgd te worden. De ingrediënten van de ontbijttraditie worden niet gevormd door de aanwezigen, maar door wat er op tafel staat. Niet door wie er aanzit.
Het ontbijt is op tijd beëindigd om de paus te zien op tv. Urbi et Orbi. Zijne Heiligheid breekt ook met een traditie. Hij durft. Geen ‘Zalig Kerstfeest’ in eenentwintighonderd talen, maar gewoon een keer in het Italiaans. “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister.” Daar is geen woord Spaans bij.
Ik breng Zoonlief en zijn lief naar hun huis en ben net op tijd thuis om de Koning te zien spreken. Spreken? Het is meer voorlezen. De eerste zinnen komen er staccato uit. Met nadruk op elk woord. Gekunsteld. Kon het geld voor een regisseur er niet meer af of kun je wat er niet in zit er ook niet uithalen?
Dan, wat later op de middag op weg naar het kerstdiner. Bij Dochterlief. Haar parner heeft gekookt, zijn moeder maakte het voorgerecht en Ex zorgde voor de traditionele Christmaspudding. Wij, Gade en ik, hoefden nergens voor te zorgen. Wij brachten bloemen mee. Uit dank voor dat wat er te genieten zou zijn. Bij voorbaat. En te genieten viel er. Te lekker en daardoor te veel. Garnalencocktail, gevulde tomaat, stoofvlees zoals stoofvlees hoort te zijn, donkerbruin en smaakrijk. En als dessert een brandend opgebrachte Christmaspudding en voor wie wilde nog wat ijs. Niemand wilde, iedereen nam.
En voor we aten vertelde ik nog heel kort dat het in die dagen was dat er een bevel uitging van Keizer Augustus. We waren nog net niet vergeten waar het eigenlijk om ging.